Jaja. Het is me een jaartje wel geweest. Het hele concept 'studeren' is me tot nog toe niet echt goed bevallen. Beetje met je neus in de boeken zitten, beetje opdrachtjes maken, beetje achter de kassa zitten, af en toe eens naar je studentenvereniging toe. Mwah. Dat had ook te maken met de wanneer waarop het onderwijs werd gegeven.
Eerder al heb ik het gehad over de - voor mij - vreselijke manier van lesgeven. De docenten en hoe ontzettend schools het allemaal is. Ik zit toch verdorie niet meer op de basisschool! Ook wordt het volgen van twee studies lastig gemaakt. Tentamen? Ja, daar mag je écht geen college voor missen. College gemist? Jammer, vak niet gehaald. Want een andere studie is geen geldige reden. Jammer vind ik dat. De universiteit zou dé plek moeten zijn waar talent welkom is. En talent houdt voor mij ook in de mensen zelf keuze hebben in hoe en wat ze studeren. Wanneer het in discussies gaat over talent op universiteiten, komen ze telkens aan met de honours-programma's (hier heeft bijna iedere universiteit last van). Prima programma's en inderdaad voor de meer getalenteerde en gemotiveerde leerling. Wat ik alleen jammer vind, is dat het tijd kost. En niet tijd die normaal in "studietijd" zou vallen (dus de gewone doordeweekse uren). Nee. Of in ieder geval bij psychogie en het universiteitsbrede honours-programma niet. De honours bijeenkomsten zijn 's avonds. Want je zou maar colleges missen van je studie. Oei!
Zonde, want die avonden zijn nou net de momenten waarop ik niet zomaar tijd heb. Overdag, ja tuurlijk, dat studeren is niet per se wat tijd kost. Maar de avonden zijn de momenten waarop je met je vrienden af kunt spreken, naar je studentenvereniging kan gaan (in mijn geval voor een heel verantwoorde lezing en niet eens om te zuipen ;)). Avonden zijn zo waardevol.
Het staat iedereen natuurlijk vrij om zich wel of niet voor een honoursprogramma in te schrijven. Maar hoe zit het dan met studenten die zich op een andere manier willen profileren? Studenten met een dubbele bachelor wordt het leven praktisch onmogelijk gemaakt en van stimulans is al helemaal geen sprake. Ik overwoog bijvoorbeeld om economie te gaan studeren (ipv taalwetenschap, wat ik heb laten vallen) en stuurde daarvoor een e-mail naar de studieadviseur van economie. Of er veel verplichte colleges zijn en of daar weinig mee te regelen is. De reactie die ik terugkreeg was niet alleen dat er verplichte colleges zijn en dat daar absoluut NIETS mee te regelen is. Er kwam nog een opmerking bij dat het hem sowieso geen goed idee leek, meerdere studies. Veel te zwaar.
Pardon? Ik was degene die dit al eens geprobeerd heeft. Ik wéét dat het qua studielast voor mij geen probleem is om twee studies te doen. Ik heb het immers al eens gedaan. En dat had ik er in mijn mailtje bij gezet. Wie is die man dan om voor mij te beslissen dat dat niet gaat?
En zo stuitte ik steeds weer op onbegrip. Bij studieadviseurs, werkgroepdocenten, vakdocenten, cursuscoördinatoren. Bij iedereen. En waar was het allemaal, telkens weer, op terug te voeren? Regeltjes. "Het mag gewoon niet." Ik vind dat niet de manier om met talent om te gaan. Bedrijven willen dolgraag mensen met een bredere en toch goede opleiding hebben. Maar universiteiten maken het moeilijk om dat soort mensen ook af te leveren. En zeker nu het volgen van een tweede studie ná een andere opleiding schoftig duur gaat worden, vind ik het belachelijk dat het volgen van twee studies náast elkaar zo mogelijk nog lastiger is. Ik voel me niet welkom en ook niet serieus genomen. Zo wil ik niet verder op de universiteit. Niet zo, maar hoe het dan wel moet? Daar ben ik nog niet uit. Wie het weet mag het zeggen!
