Gek is dat, wetenschap. Wat het is, daar is niet iedereen het over eens. Is psychologie een wetenschap? Volgens sommigen niet. En dus voelt het introductieboek zich genoodzaakt om een vol hoofdstuk te besteden aan waarom het echt wel een studie is. Prima: discussie. Iedere wetenschap heeft zo zijn eigen ideeën van onderzoek doen. Fundamenteel of toegepast? Experimenteel, of toch liever theoretisch? Iedere stroming binnen iedere wetenschap lijkt daar zo zijn eigen ideeën over te hebben. Ook niet verkeerd.
Doe je als student één studie, dan heb je daar geen last van. Je krijgt een onderzoeksvak en voert uit wat je gezegd wordt. Zo doe je een onderzoek. Deze gereedschappen mag je gebruiken. Zo schrijf je een introductie. Dit staat er in je methodensectie. Het is makkelijk om dat aan te nemen en daar verder nooit meer een vraag bij te stellen. Je weet niet beter en dat is helemaal niet erg.
Maar wat nou als je onderzoeksverslagen moet schrijven voor drie verschillende studies? Dan blijken de meningen over hoe je onderzoek moet doen - en hoe je dat op moet schrijven - héél verschillend.
Bij psychologie en onderwijskunde begin je niet met je probleem. Je geeft een theoretisch kader en daar moeten je hypothesen dan naadloos uit voortvloeien. Dat is bij economie uit den boze! Als je niet binnen 2 regels vertelt waar je onderzoek naar gaat doen, is het al fout. Je moet je onderzoeksvraag zo expliciet mogelijk maken.
Bij psychologie hoeft dat niet: als je hypothesen maar logisch zijn. Bij onderwijskunde daarentegen, heb ik zojuist op mijn donder gekregen dat er geen expliciete onderzoeksvraag is genoemd (maar ik heb toch een hypothese?). Ook 'ontbreekt' mijn designsectie. Iets wat bij economie niet bestaat. En wat bij psychologie alleen wordt toegevoegd als het écht meerwaarde heeft. Dat heeft het in dit geval niet, maar toch: foei Ellen! Leer nou toch eens verslagen schrijven.
Ik raak de weg volledig kwijt. Want waarom is methode A goed en methode B fout? En waarom is dat bij de andere studie precies andersom? Niemand kan het me uitleggen, maar toch: FOUT. "Zo werkt het nu eenmaal" is het meestgegeven antwoord.
Het resultaat is dat ik geen idee heb wanneer ik wat moet doen, laat staan waaróm. Dat maakt het lastig schrijven.
Een ander antwoord is niet altijd slechter en een creatief antwoord is niet altijd fout. Mijn docenten hebben nog veel te leren.
dinsdag 2 oktober 2012
donderdag 24 mei 2012
Life goes on
Het leven gaat door, ook al voelt het
soms niet zo. De twee kanten waarover ik al eerder schreef, blijven.
Nog langer dan ik wil. Misschien nog wel langer dan ik nu kan
overzien. Voor mij brengt de toekomst veel onzekerheid met zich mee.
Ik wil weer gaan studeren. Ik ben druk bezig met het hoe, wat en waar
(daarover later meer). In september wil ik weer. Nog een jaar als dit
is nergens voor nodig. Ik heb er behoefte aan om op kamers te gaan
wonen, om weer alles zélf te doen. In september kan dat allemaal
weer. Als... Als er niets meer misgaat. Als er niks meer verandert.
Als die vreselijke tumor nou maar niet terugkomt. Dat ik niet in de
toekomst kan kijken, maakt het eng om plannen te maken. Want hoe meer
ik me bezighoud met alles wat ik in het nieuwe (school)jaar weer kan
en wil, hoe banger ik ook ben dat er roet in het eten wordt gegooid.
Dat ik weer dat ziekenhuis in moet. Dat de consequenties voor de rest
van mijn leven groter worden dan ze toch al zijn. Dat mijn leven weer
stilstaat, nét als het eindelijk weer in beweging is.
Die angst weerhoudt me er niet van om
me bezig te houden met mijn studiekeuze/beroepskeuze en alles wat
erbij komt kijken. De brief die via Alexander Rinnooy Kan bij de
voorzitter van het college van bestuur in Utrecht terecht is gekomen,
heeft effect. Een beleefd mailtje dat bij de studie-adviseur en de
directeur van de opleiding psychologie niet bekend was dat ik
problemen had ondervonden. True: volgens mijn tutor (en mijn
ervaringen) kan een studie-adviseur niet veel voor mij betekenen. Bij
de directeur onderwijs kom je niet 'zomaar' terecht. Maar nu dan toch
en om een lang verhaal kort te maken: aanstaande dinsdag ga ik bij
een hoogleraar van economie praten. Over de mogelijkheden om twee
studies te doen. Ik heb goede hoop. Ik zit sowieso hoog genoeg in de
'voedselketen' en de radio wil in september misschien een follow-up
doen. De UU kan het zich - lijkt me - niet permitteren om wat betreft
talentonderwijs negatief in het nieuws te komen. Ze vinden zelf dat
ze daar al behoorlijk goed mee bezig zijn. Daar zijn de meningen dan
een beetje over verdeeld...
Wat ik ook gedaan heb in de afgelopen
paar weken, is een beroepskeuzetest bij BLCC loopbaanbegeleiding. Dit
was me (via een oom) gratis aangeboden. Als goed Nederlander moest ik
daar natuurlijk gebruik van maken ;). Dit was behoorlijk interessant.
Vanuit de psychologie vind ik het sowieso al leuk om zo'n vragenlijst
te zien en het gesprek met Jef was erg gezellig. Daarbij was het ook
nog nuttig. De conclusie was eigenlijk dat ik een redelijk brede
interesse heb (vandaar misschien ook dat idiote vakkenpakket op de
middelbare school!) Qua vaardigheden met name sociaal en analytisch.
Dat verklaart misschien weer waarom ik zo hoog scoorde op de
Taalkunde Olympiade. Kijkend naar banen, moet ik vooral iets gaan
doen waarin ik breed aan de slag kan. Zowel dus qua interesse, als
qua takenpakket. Ik zou bijvoorbeeld wel graag schrijven over het
vakgebied waarin ik werkzaam ben, om het voor anderen
leuk/begrijpelijk te maken. Maar ik zou niet alleen maar willen
schrijven, ook al is het over veel verschillende onderwerpen. Tot
slot was het belangrijk dat ik iets maatschappelijk nuttigs ging
doen. Ofwel op 'mens'-niveau, dus begeleiding, therapeut o.i.d. Ofwel
meer op 'wereld'-niveau, dus meer richting ontwikkeling en de
internationale wereld. Op zich kon ik me allemaal best goed vinden in
die resultaten. Het komt ook allemaal duidelijk ergens vandaan en ik
heb geen 'rare' uitschieters. Dus eigenlijk ben ik zo slecht nog niet
bezig :). Een heel prettige gedachte. Als ik twee studies kan doen,
zal ik automatisch wel de benodigde breedheid en uitdaging vinden,
dus mijn plan om economie en sociale psychologie te doen, kan rustig
blijven bestaan. Best handig, nu dat gesprek met die hoogleraar eraan
zit te komen!
Ik heb zelf alleen een
beroepskeuzetest gehad, maar een volledig traject is iets breder:
beroepskeuze test
loopbaanwaarden
Kolb -leerstijlen
360 graden feedback
functie interviews/meelopen
keuze profiel en actieplan
Ook behoorlijk interessant, lijkt me.
Voorlopig ga ik ervan uit dat ik het zelf wel red. Zo niet, dan weet
ik weer waar ik moet zijn. Www.blcc.nl En ja, dat is reclame. Maar
het was ook echt een fijn en nuttig gesprek. Kan hetniedereen
aanraden die in de knoop zit met studiekeuze/loopbaan en alles wat
erbij komt kijken.
woensdag 11 april 2012
Twee kanten
Het is een beetje raar, om zo weinig te schrijven te hebben. Ik zou pagina's vol kunnen schrijven over de ziekenhuisbezoeken van de afgelopen maanden. Maar dat vind ik zelf niet interessant. En hoewel ik het doel van deze blog ('hoe het mij verder vergaat') best breed kan trekken, moet het toch een beetje met hoogbegaafdheid te maken blijven hebben.
En ik ben natuurlijk nog steeds hoogbegaafd, daar verandert zo'n ziekte niets aan. Ik merk er alleen wat minder van. Als je eigenlijk alleen maar op de bank kunt zitten, is er geen verhaal. Goed, er is verveling. Maar dat hoef ik niet op mijn hoogbegaafdheid af te schuiven. Dat hoort kennelijk bij ziek zijn.
Nu ik steeds meer kan en mag, word ik steeds minder patiënt en steeds meer weer hoogbegaafde (en een heleboel andere dingen, maar daar wil ik het hier niet over hebben). Het vreemde is dat er nu heel sterk twee kanten zijn ontstaan. En die hebben momenteel maar erg weinig met elkaar te maken. Aan de ene kant blijf ik patiënt. Hoewel ik, als alles goed gaat, pas over 5 maanden weer naar het Radboud in Nijmegen moet, krijg ik wel veel fysiotherapie. En dat een dokter heeft gezegd dat mijn been weer alles mág, wil niet zeggen dat dat been ook alles kán. Dat brengt natuurlijk frustratie met zich mee. Want verdorie: ik wil nu eindelijk wel eens lopen! En heel veel trainen. Zodat mijn spieren mij weer kunnen dragen, want dat zou toch wel leuk zijn. Dat stuk is nog steeds behoorlijk saai (zeker om over te vertellen).
Die andere kant, de hoogbegaafde, krijg het steeds drukker. Dat komt omdat het patiënt-zijn steeds minder beperkt. Ik kan meer, ik hoef minder naar Nijmegen (van hier toch een hele rit), ik heb simpelweg meer opties om dingen te doen. Zo staan er twee lezingen op het programma en ben ik afgelopen week te horen geweest in het radioprogramma Met het oog op morgen, van de NOS.
Ik kan nu ook weer vooruitkijken. Naar het volgen van een studie. Nou één, ik wil er natuurlijk nog steeds twee. Zoals iedereen op deze blog heeft kunnen lezen, liep het allemaal niet heel lekker op de universiteit vorig jaar. Maar goed, ik zal toch een diploma 'moeten' halen, dus volgend jaar komt de herkansing.
Ik dacht helemaal te weten hoe ik dat ging doen (economie en psychologie in Utrecht en wegens roosterproblemen een jaar vertraging voor lief nemen). Dat is afgelopen week weer op losse schroeven komen te staan, onder andere door het radio-interview. Erasmus Universiteit, TU/e, UvA. Er zijn universiteiten die graag wat extra's willen doen voor een student als ik. Die het mogelijk willen maken voor mij om twee studies te volgen. En hoewel ik het liefst in Utrecht blijf, ga ik daar op zijn minst een keertje praten. Wie weet waar ik dan terecht kom. En in Utrecht zelf heb ik via Alexander Rinnooy Kan (een van de meest invloedrijke mensen in Nederland) zicht gekregen op een afspraak met de directeur Onderwijs. Als díe niks mogelijk kan maken, dan geef ik Utrecht op. Maar tot die tijd heb ik hoop.
Dus de komende tijd staat voor de zoveelste keer in het teken van 'studiekeuze', hoewel het in dit geval meer om de keuze van de universiteit gaat. Voor het eerst heb ik er vertrouwen in dat het doen van twee studies gaat lukken. Is het niet in Utrecht, dan wel in Rotterdam. En dat is een heel fijn gevoel :)
En ik ben natuurlijk nog steeds hoogbegaafd, daar verandert zo'n ziekte niets aan. Ik merk er alleen wat minder van. Als je eigenlijk alleen maar op de bank kunt zitten, is er geen verhaal. Goed, er is verveling. Maar dat hoef ik niet op mijn hoogbegaafdheid af te schuiven. Dat hoort kennelijk bij ziek zijn.
Nu ik steeds meer kan en mag, word ik steeds minder patiënt en steeds meer weer hoogbegaafde (en een heleboel andere dingen, maar daar wil ik het hier niet over hebben). Het vreemde is dat er nu heel sterk twee kanten zijn ontstaan. En die hebben momenteel maar erg weinig met elkaar te maken. Aan de ene kant blijf ik patiënt. Hoewel ik, als alles goed gaat, pas over 5 maanden weer naar het Radboud in Nijmegen moet, krijg ik wel veel fysiotherapie. En dat een dokter heeft gezegd dat mijn been weer alles mág, wil niet zeggen dat dat been ook alles kán. Dat brengt natuurlijk frustratie met zich mee. Want verdorie: ik wil nu eindelijk wel eens lopen! En heel veel trainen. Zodat mijn spieren mij weer kunnen dragen, want dat zou toch wel leuk zijn. Dat stuk is nog steeds behoorlijk saai (zeker om over te vertellen).
Die andere kant, de hoogbegaafde, krijg het steeds drukker. Dat komt omdat het patiënt-zijn steeds minder beperkt. Ik kan meer, ik hoef minder naar Nijmegen (van hier toch een hele rit), ik heb simpelweg meer opties om dingen te doen. Zo staan er twee lezingen op het programma en ben ik afgelopen week te horen geweest in het radioprogramma Met het oog op morgen, van de NOS.
Ik kan nu ook weer vooruitkijken. Naar het volgen van een studie. Nou één, ik wil er natuurlijk nog steeds twee. Zoals iedereen op deze blog heeft kunnen lezen, liep het allemaal niet heel lekker op de universiteit vorig jaar. Maar goed, ik zal toch een diploma 'moeten' halen, dus volgend jaar komt de herkansing.
Ik dacht helemaal te weten hoe ik dat ging doen (economie en psychologie in Utrecht en wegens roosterproblemen een jaar vertraging voor lief nemen). Dat is afgelopen week weer op losse schroeven komen te staan, onder andere door het radio-interview. Erasmus Universiteit, TU/e, UvA. Er zijn universiteiten die graag wat extra's willen doen voor een student als ik. Die het mogelijk willen maken voor mij om twee studies te volgen. En hoewel ik het liefst in Utrecht blijf, ga ik daar op zijn minst een keertje praten. Wie weet waar ik dan terecht kom. En in Utrecht zelf heb ik via Alexander Rinnooy Kan (een van de meest invloedrijke mensen in Nederland) zicht gekregen op een afspraak met de directeur Onderwijs. Als díe niks mogelijk kan maken, dan geef ik Utrecht op. Maar tot die tijd heb ik hoop.
Dus de komende tijd staat voor de zoveelste keer in het teken van 'studiekeuze', hoewel het in dit geval meer om de keuze van de universiteit gaat. Voor het eerst heb ik er vertrouwen in dat het doen van twee studies gaat lukken. Is het niet in Utrecht, dan wel in Rotterdam. En dat is een heel fijn gevoel :)
vrijdag 13 januari 2012
Oproepje
Eventjes een blog van een heel andere aard dan normaal. Zoals sommigen misschien al gehoord hebben, zijn er bij ons plannen ontstaan voor een tweede boek over hoogbegaafdheid. Want nóg meer begrip kan natuurlijk nooit kwaad.
Daarvoor zijn we op zoek naar ervaringsverhalen van kinderen en hun ouders. Ben je, of heb je een hoogbegaafd kind, kijk dan even op http://www.sinot-tekst-pr.nl/hoogbegaafdheid-bij-kinderen. Voor vragen mag je altijd mailen naar ellen@sinot-tekst-pr.nl. We horen graag van je!
Daarvoor zijn we op zoek naar ervaringsverhalen van kinderen en hun ouders. Ben je, of heb je een hoogbegaafd kind, kijk dan even op http://www.sinot-tekst-pr.nl/hoogbegaafdheid-bij-kinderen. Voor vragen mag je altijd mailen naar ellen@sinot-tekst-pr.nl. We horen graag van je!
maandag 28 november 2011
Allemaal anders
Ik heb weer een hele tijd niet geschreven. Niet uit luiheid, vergeetachtigheid of tijdgebrek (of beter gezegd het anders/verkeerd stellen van prioriteiten). Nee, voor deze ene keer had ik een goede reden. Een reden om niet meer te schrijven. Om even te stoppen, stil te staan en na te denken. Een reden die alle kladversies van stukken die al klaar lagen om geschreven te worden, stukken leven klaar om geleefd te worden liet verdwijnen.
Na een aantal behandelingen fysiotherapie, werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor mijn kniepijn. Waarschijnlijk een scheurtje in mijn meniscus, wat met een poliklinische mini-operatie verholpen kon worden. Leek me niks, maar wat moet dat moet. Op de afdeling orthopedie wordt altijd uit voorzorg een rontgenfoto gemaakt. Je weet immers nooit wat je tegenkomt. Bij de arts kijk ik redelijk tevreden naar mijn rontgenfoto, ik zie geen enkel scheurtje of ander oneffenheidje. Maar dat is alleen mjn ongeoefende blik. Ook mijn arts ziet geen scheurtje. Hij ziet een bot dat zwart is op de rontgenfoto. Oja, daar heeft hij wel een beetje een punt.
We moeten erachter komen waar dat van komt. Oke... Vervolgens kijkt hij vijf minuten naar zijn computerschermpje en tikt zwijgend dingetjes in. Hoor ik hier nog wel te zijn? Blijkbaar wel, want als hij opkijkt vult hij wat formuliertjes in en stuurt hij mij voor afspraken naar de secretaresse. Een minuut later sta ik beduusd en verbaasd buiten. Ik moet mijn tranen verbijten bij het maken van de afspraken. Bloedprikken mag nu meteen nog, loop maar even naar het lab. Woensdag volledige botscan en dan donderdag de MRI. En dan meteen op maandag de uitslag. De arts heeft mij niets verteld. Geen enkele geruststelling, maar ook geen uitleg.
Eenmaal thuis gaat mijn controlfreakerige, hoogbegaafde kant op onderzoek uit. Ik vraag een arts wat een zwart bot betekent: weinig calcium op die plek. Kan heel onschuldige, maar ook heel stomme oorzaken hebben. Google dan. Er zijn inderdaad best veel mogelijkheden. En die scans, waar dienen die voor? Met name voor het ontdekken en stadieren van kanker. Hmmmmm. Krampachtig ga ik op zoek naar informatie die me gerust kan stellen, maar die is eigenlijk niet te vinden. De 'simpele' voedingsstoftekorten zijn extra zeldzaam bij vegetariers en ik heb altijd al bewust gegeten. Op de uitslag van een MRI moet je doorgaans acht werkdagen wachten. Ik 1. En je bent ook nooit binnen vier dagen aan de beurt.
De week erop wordt het niet beter. De huisarts belt dat ik van de orthopeed niet alleen naar de uitslag mag komen. Op verzoek van de radioloog wordt er OOK nog een CT-scan gedaan. Ja. Ik heb alle reden om me zorgen te maken. En op de dag van de uitslag blijkt dat helemaal waar. Ik heb een grote tumor in mijn bovenbeen. Waarschijnlijk kwaadaardig. Botkanker dus. Omdat mijn been niet mag breken, moet ik vanaf nu op krukken lopen. Per direct stoppen dus met alles wat ik deed. Niet meer in de winkel staan, geen scouting meer draaien, geen post bezorgen, niet met het openbaar vervoer, niet naar drukke verjaardagen en niet naar onbekende plaatsen. Thuisblijven dus en voorzichtig doen. En naar Nijmegen, want dat is een van de drie in bottumoren gespecialiseerde UMC's.
Ik ben snel aan de beurt. Krijg te horen dat er snel een biopt genomen wordt om de aard van de tumor vast te stellen. Eigenlijk moet ik trouwens sowieso maar niet meer van de bank afkomen. Dat risico is echt te groot. Gelukkig blijkt ruim twee weken later dat het waarschijnlijk om een goedaardige tumor gaat. Een grote (18 cm), agressieve, alles slopende, maar goedaardige tumor. Het ding wil mij dus niet dood hebben. Een hele geruststelling ;)
Afgelopen week heb ik na een zware 'uitdagende' operatie in het ziekenhuis gelegen. Mijn bot vol donorbot, cement en dertien metalen pinnen. Nu is het weer afwachten. Of mijn bot zekf geneest, want anders krijg ik alsnog een prothese. Op de definitiefe uitslag van het lab. Of het wel echt goedaardig is en wat dan precies. En natuurlijk of de tumor terugkomt.
Sinds gisteren ben ik weer voorzichtig plannen aan het maken. Om me overeind te houden. Omdat ik mezelf eerlijk waar niet meer kende. Een ziek, slap vogeltje. Afhankelijk van anderen om te eten. Amper in staat te bewegen. Met 25cm litteken en een hoeveelheid pillen om u tegen te zeggen. De afgelopen weken heeftmde tumor mijn leven beheerst en gedefinieerd. En daar ben ik nu zo'n beetje klaar mee. Dat ik nu OOK een patient ben is al erg genoeg, ik wil niet langer alleen maar patient zijn.
Daar ga ik dus iets aan doen. Ik weet nog niet hoe en ik weet nog niet wat. Ik weet alleen dat ik geen ziek, gehavend vogeltje wil zijn. En dus schrijf ik hier weer. Even niet alleen als hoogbegaafde, maar ook als patient en als mens. Omdat er nu even belangrijkere dingen zijn. Even geen (of weinig) ergernissen over school, onderwijs en begeleiding. Ik zal zo blij zijn om weer te KUNNEN studeren straks, dat hoe er ineens minder toe doet. Zal wel weer komen trouwens, maar nu even niet :). Wat dan wel? Ik weet het niet. Ik laat me meevoeren en kijk waar ik terechtkom. De tijd zal het leren. Maar hopelijk is het ver bij het UMC st Radboud vandaan.
Na een aantal behandelingen fysiotherapie, werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor mijn kniepijn. Waarschijnlijk een scheurtje in mijn meniscus, wat met een poliklinische mini-operatie verholpen kon worden. Leek me niks, maar wat moet dat moet. Op de afdeling orthopedie wordt altijd uit voorzorg een rontgenfoto gemaakt. Je weet immers nooit wat je tegenkomt. Bij de arts kijk ik redelijk tevreden naar mijn rontgenfoto, ik zie geen enkel scheurtje of ander oneffenheidje. Maar dat is alleen mjn ongeoefende blik. Ook mijn arts ziet geen scheurtje. Hij ziet een bot dat zwart is op de rontgenfoto. Oja, daar heeft hij wel een beetje een punt.
We moeten erachter komen waar dat van komt. Oke... Vervolgens kijkt hij vijf minuten naar zijn computerschermpje en tikt zwijgend dingetjes in. Hoor ik hier nog wel te zijn? Blijkbaar wel, want als hij opkijkt vult hij wat formuliertjes in en stuurt hij mij voor afspraken naar de secretaresse. Een minuut later sta ik beduusd en verbaasd buiten. Ik moet mijn tranen verbijten bij het maken van de afspraken. Bloedprikken mag nu meteen nog, loop maar even naar het lab. Woensdag volledige botscan en dan donderdag de MRI. En dan meteen op maandag de uitslag. De arts heeft mij niets verteld. Geen enkele geruststelling, maar ook geen uitleg.
Eenmaal thuis gaat mijn controlfreakerige, hoogbegaafde kant op onderzoek uit. Ik vraag een arts wat een zwart bot betekent: weinig calcium op die plek. Kan heel onschuldige, maar ook heel stomme oorzaken hebben. Google dan. Er zijn inderdaad best veel mogelijkheden. En die scans, waar dienen die voor? Met name voor het ontdekken en stadieren van kanker. Hmmmmm. Krampachtig ga ik op zoek naar informatie die me gerust kan stellen, maar die is eigenlijk niet te vinden. De 'simpele' voedingsstoftekorten zijn extra zeldzaam bij vegetariers en ik heb altijd al bewust gegeten. Op de uitslag van een MRI moet je doorgaans acht werkdagen wachten. Ik 1. En je bent ook nooit binnen vier dagen aan de beurt.
De week erop wordt het niet beter. De huisarts belt dat ik van de orthopeed niet alleen naar de uitslag mag komen. Op verzoek van de radioloog wordt er OOK nog een CT-scan gedaan. Ja. Ik heb alle reden om me zorgen te maken. En op de dag van de uitslag blijkt dat helemaal waar. Ik heb een grote tumor in mijn bovenbeen. Waarschijnlijk kwaadaardig. Botkanker dus. Omdat mijn been niet mag breken, moet ik vanaf nu op krukken lopen. Per direct stoppen dus met alles wat ik deed. Niet meer in de winkel staan, geen scouting meer draaien, geen post bezorgen, niet met het openbaar vervoer, niet naar drukke verjaardagen en niet naar onbekende plaatsen. Thuisblijven dus en voorzichtig doen. En naar Nijmegen, want dat is een van de drie in bottumoren gespecialiseerde UMC's.
Ik ben snel aan de beurt. Krijg te horen dat er snel een biopt genomen wordt om de aard van de tumor vast te stellen. Eigenlijk moet ik trouwens sowieso maar niet meer van de bank afkomen. Dat risico is echt te groot. Gelukkig blijkt ruim twee weken later dat het waarschijnlijk om een goedaardige tumor gaat. Een grote (18 cm), agressieve, alles slopende, maar goedaardige tumor. Het ding wil mij dus niet dood hebben. Een hele geruststelling ;)
Afgelopen week heb ik na een zware 'uitdagende' operatie in het ziekenhuis gelegen. Mijn bot vol donorbot, cement en dertien metalen pinnen. Nu is het weer afwachten. Of mijn bot zekf geneest, want anders krijg ik alsnog een prothese. Op de definitiefe uitslag van het lab. Of het wel echt goedaardig is en wat dan precies. En natuurlijk of de tumor terugkomt.
Sinds gisteren ben ik weer voorzichtig plannen aan het maken. Om me overeind te houden. Omdat ik mezelf eerlijk waar niet meer kende. Een ziek, slap vogeltje. Afhankelijk van anderen om te eten. Amper in staat te bewegen. Met 25cm litteken en een hoeveelheid pillen om u tegen te zeggen. De afgelopen weken heeftmde tumor mijn leven beheerst en gedefinieerd. En daar ben ik nu zo'n beetje klaar mee. Dat ik nu OOK een patient ben is al erg genoeg, ik wil niet langer alleen maar patient zijn.
Daar ga ik dus iets aan doen. Ik weet nog niet hoe en ik weet nog niet wat. Ik weet alleen dat ik geen ziek, gehavend vogeltje wil zijn. En dus schrijf ik hier weer. Even niet alleen als hoogbegaafde, maar ook als patient en als mens. Omdat er nu even belangrijkere dingen zijn. Even geen (of weinig) ergernissen over school, onderwijs en begeleiding. Ik zal zo blij zijn om weer te KUNNEN studeren straks, dat hoe er ineens minder toe doet. Zal wel weer komen trouwens, maar nu even niet :). Wat dan wel? Ik weet het niet. Ik laat me meevoeren en kijk waar ik terechtkom. De tijd zal het leren. Maar hopelijk is het ver bij het UMC st Radboud vandaan.
maandag 3 oktober 2011
Dromen & Plannen
Sommigen zullen het al weten, de meesten nog niet. Ik ben met mijn studie gestopt. Ja. Ik ben er zelf ook nog een beetje van ondersteboven. Heel erg lang heb ik erover nagedacht. Tegen het eind van mijn vakantie heb ik de knoop doorgehakt. Ik kap ermee. Niet definitief (dat is in ieder geval niet mijn intentie!), maar een jaar. Daar heb ik in essentie twee redenen voor:
1. Ontdekken wat en hóe ik wil studeren.
Een reden om te stoppen, was mijn studiekeuze. Hoewel ik binnen psychologie mijn draai begin te vinden, vind ik 1 studie te weinig uitdagend. Maar ja, dan moet er dus een studie bij. En daar zat 'm weer het probleem. Economie, sociale geografie, rechten? Alles kan. Op zich. Bovendien blijft nog altijd het probleem "universiteit" bestaan. Het lijkt me dus ook een goed idee om daar iets aan te doen. Ofwel door iemand te vinden die tegen de opleidingen kan zeggen dat ze zich niet aan moeten stellen. Ofwel door te accepteren dat het niet gaat werken zoals ík dat in mijn hoofd heb. En dan natuurlijk een weg proberen te vinden, waar ik tevreden mee ben. (Dat wordt dan een leerzaam puntje ;)).
2. Om meer te doen met wat ik écht leuk vind.
Afgelopen jaar heb ik gestudeerd, met name omdat het 'moest'. Ja, ik weet wel dat ik dat diploma nodig heb, ooit. Maar van intrinsieke motivatie was niet echt te spreken. Ik heb niet gestudeerd omdat ik het echt wílde. Ik studeerde omdat het 'hoorde'. Dat is nu eenmaal wat je gaat doen na je vwo eindexamen. Later zou ik dan dat ***diploma hebben en verder keek ik niet. Het moest maar.
Het moge duidelijk zijn dat dat niet de goede strategie is. Maar wat dan wel? Het enthousiasme voor het fenomeen studeren ging er zo vlug niet komen. Ik denk dat dat tijd nodig heeft. En dat hoop ik ook. Anders wordt het in de toekomst nog lastig. De volgende vraag was wat ik wél leuk vind om te toen, als het dan niet studeren is. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat ik het leuk vond om met de problematiek (en positieve dingen!) rond hoogbegaafdheid bezig te zijn. Gelukkig heb ik daar door het boek ook een aantal waardevolle kansen voor gekregen. Ik werd van weinig dingen zó blij als een nuttige bijdrage kunnen leveren. Bovendien was het afgelopen jaar voor mij - op dat gebied - ook ontzettend leerzaam. Reden voor een vervolgje dus. Dit jaar heb ik tijd én zin om er vol in te duiken. Dat ben ik dus ook zeker van plan.
Het (niet-)schooljaar is amper bezig en ik merk al verschil. Ik ben zo veel blijer en enthousiaster. Met alle plezier besteed ik hier een avond, of zelfs weekend (en weekenden zijn heilig ;)) aan. Ik heb een to-do lijstje en daar komt iedere dag meer bij dan ik eraf weet te krijgen. Demotiverend? Een beetje misschien. Het is zó veel. Maar ik herinner mezelf er telkens aan dat het niet hóeft. Ik wil deze dingen alleen omdat ik ze leuk vind. Niemand verplicht mij, wanneer ik het niet doe heeft het geen consequenties. Zo anders dan studeren! En nu ik mijn leven volledig zélf kies en zélf vormgeef, kan ik er meer, langer en intensiever mee bezig zijn. En dat voelt goed! Mijn hoofd zit voller met dromen en plannen dan ik ooit had durven hopen.
Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! Laten we hopen dat dat zo blijft :)
1. Ontdekken wat en hóe ik wil studeren.
Een reden om te stoppen, was mijn studiekeuze. Hoewel ik binnen psychologie mijn draai begin te vinden, vind ik 1 studie te weinig uitdagend. Maar ja, dan moet er dus een studie bij. En daar zat 'm weer het probleem. Economie, sociale geografie, rechten? Alles kan. Op zich. Bovendien blijft nog altijd het probleem "universiteit" bestaan. Het lijkt me dus ook een goed idee om daar iets aan te doen. Ofwel door iemand te vinden die tegen de opleidingen kan zeggen dat ze zich niet aan moeten stellen. Ofwel door te accepteren dat het niet gaat werken zoals ík dat in mijn hoofd heb. En dan natuurlijk een weg proberen te vinden, waar ik tevreden mee ben. (Dat wordt dan een leerzaam puntje ;)).
2. Om meer te doen met wat ik écht leuk vind.
Afgelopen jaar heb ik gestudeerd, met name omdat het 'moest'. Ja, ik weet wel dat ik dat diploma nodig heb, ooit. Maar van intrinsieke motivatie was niet echt te spreken. Ik heb niet gestudeerd omdat ik het echt wílde. Ik studeerde omdat het 'hoorde'. Dat is nu eenmaal wat je gaat doen na je vwo eindexamen. Later zou ik dan dat ***diploma hebben en verder keek ik niet. Het moest maar.
Het moge duidelijk zijn dat dat niet de goede strategie is. Maar wat dan wel? Het enthousiasme voor het fenomeen studeren ging er zo vlug niet komen. Ik denk dat dat tijd nodig heeft. En dat hoop ik ook. Anders wordt het in de toekomst nog lastig. De volgende vraag was wat ik wél leuk vind om te toen, als het dan niet studeren is. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat ik het leuk vond om met de problematiek (en positieve dingen!) rond hoogbegaafdheid bezig te zijn. Gelukkig heb ik daar door het boek ook een aantal waardevolle kansen voor gekregen. Ik werd van weinig dingen zó blij als een nuttige bijdrage kunnen leveren. Bovendien was het afgelopen jaar voor mij - op dat gebied - ook ontzettend leerzaam. Reden voor een vervolgje dus. Dit jaar heb ik tijd én zin om er vol in te duiken. Dat ben ik dus ook zeker van plan.
Het (niet-)schooljaar is amper bezig en ik merk al verschil. Ik ben zo veel blijer en enthousiaster. Met alle plezier besteed ik hier een avond, of zelfs weekend (en weekenden zijn heilig ;)) aan. Ik heb een to-do lijstje en daar komt iedere dag meer bij dan ik eraf weet te krijgen. Demotiverend? Een beetje misschien. Het is zó veel. Maar ik herinner mezelf er telkens aan dat het niet hóeft. Ik wil deze dingen alleen omdat ik ze leuk vind. Niemand verplicht mij, wanneer ik het niet doe heeft het geen consequenties. Zo anders dan studeren! En nu ik mijn leven volledig zélf kies en zélf vormgeef, kan ik er meer, langer en intensiever mee bezig zijn. En dat voelt goed! Mijn hoofd zit voller met dromen en plannen dan ik ooit had durven hopen.
Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! Laten we hopen dat dat zo blijft :)
dinsdag 20 september 2011
Zo niet meer.
Jaja. Het is me een jaartje wel geweest. Het hele concept 'studeren' is me tot nog toe niet echt goed bevallen. Beetje met je neus in de boeken zitten, beetje opdrachtjes maken, beetje achter de kassa zitten, af en toe eens naar je studentenvereniging toe. Mwah. Dat had ook te maken met de wanneer waarop het onderwijs werd gegeven.
Eerder al heb ik het gehad over de - voor mij - vreselijke manier van lesgeven. De docenten en hoe ontzettend schools het allemaal is. Ik zit toch verdorie niet meer op de basisschool! Ook wordt het volgen van twee studies lastig gemaakt. Tentamen? Ja, daar mag je écht geen college voor missen. College gemist? Jammer, vak niet gehaald. Want een andere studie is geen geldige reden. Jammer vind ik dat. De universiteit zou dé plek moeten zijn waar talent welkom is. En talent houdt voor mij ook in de mensen zelf keuze hebben in hoe en wat ze studeren. Wanneer het in discussies gaat over talent op universiteiten, komen ze telkens aan met de honours-programma's (hier heeft bijna iedere universiteit last van). Prima programma's en inderdaad voor de meer getalenteerde en gemotiveerde leerling. Wat ik alleen jammer vind, is dat het tijd kost. En niet tijd die normaal in "studietijd" zou vallen (dus de gewone doordeweekse uren). Nee. Of in ieder geval bij psychogie en het universiteitsbrede honours-programma niet. De honours bijeenkomsten zijn 's avonds. Want je zou maar colleges missen van je studie. Oei!
Zonde, want die avonden zijn nou net de momenten waarop ik niet zomaar tijd heb. Overdag, ja tuurlijk, dat studeren is niet per se wat tijd kost. Maar de avonden zijn de momenten waarop je met je vrienden af kunt spreken, naar je studentenvereniging kan gaan (in mijn geval voor een heel verantwoorde lezing en niet eens om te zuipen ;)). Avonden zijn zo waardevol.
Het staat iedereen natuurlijk vrij om zich wel of niet voor een honoursprogramma in te schrijven. Maar hoe zit het dan met studenten die zich op een andere manier willen profileren? Studenten met een dubbele bachelor wordt het leven praktisch onmogelijk gemaakt en van stimulans is al helemaal geen sprake. Ik overwoog bijvoorbeeld om economie te gaan studeren (ipv taalwetenschap, wat ik heb laten vallen) en stuurde daarvoor een e-mail naar de studieadviseur van economie. Of er veel verplichte colleges zijn en of daar weinig mee te regelen is. De reactie die ik terugkreeg was niet alleen dat er verplichte colleges zijn en dat daar absoluut NIETS mee te regelen is. Er kwam nog een opmerking bij dat het hem sowieso geen goed idee leek, meerdere studies. Veel te zwaar.
Pardon? Ik was degene die dit al eens geprobeerd heeft. Ik wéét dat het qua studielast voor mij geen probleem is om twee studies te doen. Ik heb het immers al eens gedaan. En dat had ik er in mijn mailtje bij gezet. Wie is die man dan om voor mij te beslissen dat dat niet gaat?
En zo stuitte ik steeds weer op onbegrip. Bij studieadviseurs, werkgroepdocenten, vakdocenten, cursuscoördinatoren. Bij iedereen. En waar was het allemaal, telkens weer, op terug te voeren? Regeltjes. "Het mag gewoon niet." Ik vind dat niet de manier om met talent om te gaan. Bedrijven willen dolgraag mensen met een bredere en toch goede opleiding hebben. Maar universiteiten maken het moeilijk om dat soort mensen ook af te leveren. En zeker nu het volgen van een tweede studie ná een andere opleiding schoftig duur gaat worden, vind ik het belachelijk dat het volgen van twee studies náast elkaar zo mogelijk nog lastiger is. Ik voel me niet welkom en ook niet serieus genomen. Zo wil ik niet verder op de universiteit. Niet zo, maar hoe het dan wel moet? Daar ben ik nog niet uit. Wie het weet mag het zeggen!
Eerder al heb ik het gehad over de - voor mij - vreselijke manier van lesgeven. De docenten en hoe ontzettend schools het allemaal is. Ik zit toch verdorie niet meer op de basisschool! Ook wordt het volgen van twee studies lastig gemaakt. Tentamen? Ja, daar mag je écht geen college voor missen. College gemist? Jammer, vak niet gehaald. Want een andere studie is geen geldige reden. Jammer vind ik dat. De universiteit zou dé plek moeten zijn waar talent welkom is. En talent houdt voor mij ook in de mensen zelf keuze hebben in hoe en wat ze studeren. Wanneer het in discussies gaat over talent op universiteiten, komen ze telkens aan met de honours-programma's (hier heeft bijna iedere universiteit last van). Prima programma's en inderdaad voor de meer getalenteerde en gemotiveerde leerling. Wat ik alleen jammer vind, is dat het tijd kost. En niet tijd die normaal in "studietijd" zou vallen (dus de gewone doordeweekse uren). Nee. Of in ieder geval bij psychogie en het universiteitsbrede honours-programma niet. De honours bijeenkomsten zijn 's avonds. Want je zou maar colleges missen van je studie. Oei!
Zonde, want die avonden zijn nou net de momenten waarop ik niet zomaar tijd heb. Overdag, ja tuurlijk, dat studeren is niet per se wat tijd kost. Maar de avonden zijn de momenten waarop je met je vrienden af kunt spreken, naar je studentenvereniging kan gaan (in mijn geval voor een heel verantwoorde lezing en niet eens om te zuipen ;)). Avonden zijn zo waardevol.
Het staat iedereen natuurlijk vrij om zich wel of niet voor een honoursprogramma in te schrijven. Maar hoe zit het dan met studenten die zich op een andere manier willen profileren? Studenten met een dubbele bachelor wordt het leven praktisch onmogelijk gemaakt en van stimulans is al helemaal geen sprake. Ik overwoog bijvoorbeeld om economie te gaan studeren (ipv taalwetenschap, wat ik heb laten vallen) en stuurde daarvoor een e-mail naar de studieadviseur van economie. Of er veel verplichte colleges zijn en of daar weinig mee te regelen is. De reactie die ik terugkreeg was niet alleen dat er verplichte colleges zijn en dat daar absoluut NIETS mee te regelen is. Er kwam nog een opmerking bij dat het hem sowieso geen goed idee leek, meerdere studies. Veel te zwaar.
Pardon? Ik was degene die dit al eens geprobeerd heeft. Ik wéét dat het qua studielast voor mij geen probleem is om twee studies te doen. Ik heb het immers al eens gedaan. En dat had ik er in mijn mailtje bij gezet. Wie is die man dan om voor mij te beslissen dat dat niet gaat?
En zo stuitte ik steeds weer op onbegrip. Bij studieadviseurs, werkgroepdocenten, vakdocenten, cursuscoördinatoren. Bij iedereen. En waar was het allemaal, telkens weer, op terug te voeren? Regeltjes. "Het mag gewoon niet." Ik vind dat niet de manier om met talent om te gaan. Bedrijven willen dolgraag mensen met een bredere en toch goede opleiding hebben. Maar universiteiten maken het moeilijk om dat soort mensen ook af te leveren. En zeker nu het volgen van een tweede studie ná een andere opleiding schoftig duur gaat worden, vind ik het belachelijk dat het volgen van twee studies náast elkaar zo mogelijk nog lastiger is. Ik voel me niet welkom en ook niet serieus genomen. Zo wil ik niet verder op de universiteit. Niet zo, maar hoe het dan wel moet? Daar ben ik nog niet uit. Wie het weet mag het zeggen!
Abonneren op:
Posts (Atom)