maandag 7 februari 2011

En het schuldgevoel krijg je er gratis bij

November 2010

Inmiddels is het eerste blok alweer voorbij en - hoewel ik het ongetwijfeld niet verdien - heb ik alle vakken gehaald. Drie zevens en een acht zelfs, geen idee waar dat vandaan komt. Conclusie één: de colleges zijn écht niet nodig. Conclusie twee: op tijd beginnen met leren is geen noodzaak. Natuurlijk was ik veel te laat begonnen en mijn voornemen volgende keer eerder te beginnen was absoluut serieus, maar een noodzaak? Nee. Stiekem was drieduizend bladzijden in vier dagen wel een beetje veel (vandaar ook dat voornemen). Het blijkt dat mijn concentratieboog ook zo zijn beperkingen heeft. Maar hoe zwaar het ook was, het kon. En daar ging het maar even om. Samengevat heb ik in blok 1 veel gewerkt, veel met vrienden afgesproken, veel geschreven, veel genikst en... oja, ook nog een beetje gestudeerd.

Ik heb er moeite mee. Veertig uur per week staat er voor mijn studies. Veertig plus veertig maakt tachtig door de universiteit bedachte studielast. Ah ja. Ik had verwacht met mijn studies iets boven de studielast van één studie te zitten. Ik had me misschien nog wel voor kunnen stellen dat ik "maar" veertig uur nodig zou zijn. Heel misschien zelfs nog een klein beetje minder. Maar hoe het dit blok ging, sloeg nergens op. Echt niet. Op alle evaluatieformulieren heb ik bij het aantal uren dat ik wekelijks in het vak had gestoken - enigszins schuldbewust - "<12 uur" in moeten vullen. Met in mijn hoofd de wetenschap dat ik de zes uur amper heb gehaald. Ai. Maar wel al mijn tentamens gehaald ja.... Dat wel.

Af en toe vraagt een studiegenoot naar mijn studies. Of ik het allemaal nog wel red. "Ja, het gaat nog redelijk", zeg ik dan. Om nou tegen iemand die er dubbel zoveel tijd in steekt te zeggen dat het vooralsnog een eitje is... Nee, dat kan ik niet. Zelfde verhaal als iemand of ik mijn tentamens allemaal gehaald heb. Het zinnetje "ja, gelukkig wel" kan ik inmiddels zowel heel opgelucht, als heel verbaasd laten klinken. Net of ik ook een normale student ben (zou ik graag willen zijn trouwens: iemand ruilen?). Dat is namelijk ook een kunst. Maar als ik dezelfde vraag terugstel gaat het wel eens mis: "Nee, ik heb statistiek niet gehaald, ik vond het zo moeilijk." "Ja, ik heb voor beide gelukkig niet voldoende!" "Nee, ik denk dat ik maar hbo ga doen, ik vind het op de uni heel lastig." Zo stom voel ik me dan...

Het is allemaal leuk en aardig, twee studies; maar het schuldgevoel krijg je er gratis bij.

7 opmerkingen:

  1. Hoi Ellen,

    je vraagt je misschien af waarom ik je volg, want ik ken jou niet en jij kent mij niet. Wel heb ik afgelopen zaterdag 'IQ te koop' in één keer uitgelezen en ik herkende dingen die in het boek aan bod kwamen. Onbegrip van leraren, niet beginnen aan dingen tenzij het gevoel er is dat ik ze goed kan doen, onderpresteren et cetera, et cetera.

    Meerdere malen ben ik mezelf tegengekomen voordat ik erachter kwam wat 'het' nou voor mij was. Nu ben ik tweedejaars student algemeen pedagogische wetenschappen en onderwijskunde aan de uni in Groningen en dat bevalt me prima.

    Toch herken ik me in de klachten over hoorcolleges waarin geen ruimte is voor de mening van kritische studenten, maar wat doe je eraan? Ook herken ik me in relatief weinig doen en toch alles halen en dan met andere mensen praten die er duidelijk meer tijd in steken en het dan niet halen, waardoor je je schuldig gaat voelen. 20% haalt bij ons de propedeuse in één jaar ondanks de inspanningen van de docenten om de vakken wat intensiever te maken (lees: meer huiswerk dat al met voldoende wordt beoordeeld als je het alleen maar inlevert en meer studievragen die tezamen een perfecte samenvatting van het boek vormen).

    Anyway, ik hoop snel weer een nieuwe blog van je te mogen lezen =)Er kan mijns inziens nog veel verbeterd worden in het Nederlandse onderwijs en jouw blog stelt bepaalde issues wel aan de kaak.

    Groetjes,
    Juliëtte

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Ellen,

    Ik heb net delen van je boek gelezen, en het is voor mij allemaal erg herkenbaar. Ik ben 23, en ook slimmer dan goed voor me is. Ik heb wel altijd goede cijfers gehaald op de middelbare school, maar dat was puur voor mijn innerlijke perfectionist. Ik heb onder andere de hele Lord of the Rings serie twee keer (Nederlands en Engels) tijdens de lessen gelezen. Voor mijn Engelse boekverslag mocht ik géén Shakespeare lezen, dat was veel te moeilijk. Dat soort dingen.

    Ik moet zeggen dat jij nog net iets meer aandacht kreeg op de middelbare school dan ik. Ik kom overigens uit het noorden, misschien dat daar het verschil in zit. En ik ben ouder natuurlijk. Ik had achteraf graag IB gedaan, maar wist niet eens dat het bestond. Of olympiades, maar ook daarvan wist ik nauwelijks het bestaan. Overigens ben ik 100% een alfa nerd, dat helpt ook niet. Op de basisschool heb ik het wel makkelijker gehad dan jij, gelukkig. Werd wel wat gepest, maar niet heel erg.

    Ik heb University College Utrecht gedaan na het gym, dat was echt geniaal. Ik heb op die manier eigenlijk vier studies gedaan, plus een aantal bijvakken uit andere studies die me leuk leken. Iedereen is daar enorm gemotiveerd, en de docenten verwachten van je dat je kritisch en gemotiveerd bent, meedenkt.

    Ik heb het afgelopen semester echter aan een reguliere universiteit gestudeerd (RUG), en daar is mijn motivatie weer naar 0 gezakt. Een docent wierp mij op een gegeven moment geïrriteerd toe dat ik het tentamen niet ging halen als ik er zulke rare denkbeelden op nahield. Ik heb een 9 gehaald. Op de universiteit lees ik niet vaak meer tijdens de les. Ik teken nu. Creatief gedoe is erg belangrijk voor mij geworden, en ik ben er ook nog goed in gebleken.

    Ik ben nooit echt opgegroeid met het idee dat ik speciale aandacht nodig had. Ik was hoogbegaafd, so what? Ik was gewoon een loser die niet normaal kon doen. Dat heeft mij wel opgebroken, ik ben op mijn 14e depressief geworden. Pas 8 jaar later kwam ik er achter dat je je niet zo hoort te voelen, en dat het wellicht iets met mijn intelligentie te maken had.

    Nu probeer ik te accepteren wie ik ben, en er achter te komen hoe ik een beetje vrolijk kan blijven. En minder eenzaam. Ik ben lid geworden van Mensa, daar probeer ik nu wat nieuwe contacten op te doen (er zijn bv jeugdweekenden, en een internationaal 'kamp', beide vanaf 18 jaar). Mijn vrienden van University College zitten namelijk allemaal in het buitenland nu.

    Nou ja, dat wou ik allemaal graag even kwijt. Jouw boek heeft me wel het een en ander doen realiseren. Zo heb ik berekend dat er in mijn stad ongeveer 33 mensen net zo slim zijn als ik. Dat had nooit gedacht, dat het er zo weinig waren. Geen wonder dat ik me een freak voel(de).

    Nu hoop ik dat ik er geen spijt van krijg dat ik dit publiekelijk post.

    Groetjes,
    Emmi

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Ellen.

    Met heel veel plezier heb ik jullie boek in één keer uit gelezen. Ik heb het via internet besteld nadat ik jullie bij ‘spijkers met koppen’ had gehoord. Geweldig boek! Leuk geschreven en heel veel herkenning.

    Wij wonen sinds 2006 in Noorwegen. Ik (moeder van 2 jongens van 10 en 12 jaar) ben zelf door de Mensa getest toen ik rond de 30 was. Daar kwam een iq van 142 uit. Toen vielen er veel puzzelstukjes op zijn plaats. Ik ben, wat je noemt, een onderpresteerder geweest. Via MAVO en MTS, in 6 jaar de HTS gehaald. Gelukkig is het me dat uiteindelijk wel gelukt. Ik heb nooit geleerd om te leren en heb daar dan ook veel last van gehad. Ook ik begon altijd veel te laat en maakte nooit huiswerk en nam me altijd voor om het de volgende keer anders te doen. Elke keer weer. En ik meende het dat ook elke keer echt.

    Toen onze jongste op school begon, begonnen voor hem de problemen. Onze oudste had alleen maar (niet negatief bedoeld) buikpijn en hoofdpijn, maar leek verder wel goed in zijn vel te zitten. Terwijl onze jongste vaak woede uitbarstingen had en duidelijk zijn draai niet kon vinden. Voor mij was het duidelijk waar de oorzaak gezocht kon worden, maar de omgeving wilde daar niet in mee. Toch heb ik het voor elkaar gekregen dat Wendy Lammers van Toorenburg (schrijfster van "Hoogbegaafd, nou én!", zie ook HIQ.nl) een aantal uren bij ons thuis is geweest en hem heeft geobserveerd en met hem heeft ‘gespeeld’. Zij kwam tot de conclussie dat hij wel erg veel voor liep en dat de kans groot is dat ook zijn broer en vader wel een een hoog iq zouden hebben. Voor mij werd er veel duidelijk en ik kreeg gelukkig gehoor bij zijn meester in groep 2. De juf van groep 1 kon er destijds helemaal niets mee. Nu bloeide hij iets op. Wat was ik blij met de aanpak van die meester.

    Halverwege groep 2 zijn we geëmigreed. Hierdoor is de hele situatie veranderd. Helaas ligt het onderwijs niveau hier lager en lopen ze ten opzichte van Nederland erg achter wat betreft hoogbegaafdheid. Zelf heb ik dyslexie en herken dat ook bij mij jongste. De school, niet gehinderd door enige kennis van hoogbegaafdheid, ziet daar helemaal niets van. Helaas geen extra aandacht daar. Ik heb het er nog dagelijks moeilijk mee dat ik daar vroeger niet mee geholpen ben. Ik zal dan ook nooit een talenwonder worden. Voor hem hebben we voor een Montessori school gekozen, wat hem extra uitdaging heeft gegeven. Maar de echte uitdaging ontbreekt ook hier.

    Wat ik hier graag wil zeggen is dat ik helaas bij mij kinderen hetzelfde zie gebeuren wat mij is overkomen. Onze oudste is een echte onderpresteerder en school doet er niets mee. Hoe vaak ik het er ook over heb, ze lijken het gewoon niet te snappen. Hopelijk helpen boeken zoals die van jullie, om het hoofbegaafheidsprobleem toch nog verder onder de aandacht te brengen. Want ondanks dat er nu toch al best veel over bekend is, gaat het in de praktijk toch nog steeds niet naar behoeven. Helaas, maar waar.

    Ik wens je heel veel sterkte met je studie en hoop van harte dat het je toch een keer lukt om wel op tijd te beginnen met leren/werken. En dat je het toch voor elkaar krijgt om die oersaaie en niet nuttige lesjes en opdrachten van het huiswerk te maken en plezier zult beleven aan het volgen van je studie. Ik heb mijn studietijd als gezellig ervaren en het leren als bijzaak gezien. Er was een leraar die zei dat we daar allen maar waren om te bewijzen dat we het niveau aan konden en dat het echte leren pas na je schooltijd begint. Daar heb ik veel kracht uit geput. Ik lees/leer nog steeds heel graag (ondanks mijn dyslexie). Nu kan ik precies kiezen welke onderwerpen me nu aanspreken en me daar dan in verdiepen.

    Beste Ellen, veel geluk in de toekomst.

    Groetjes,
    Inge (Noorwegen)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Beste Ellen, Zaterdag las ik een stukje in de Volkskrant over jullie boek, gisteren kocht ik het en gisteravond had ik het uit. Wat een verademing om jullie boek te lezen! De meeste boeken over dit onderwerp zijn van die nare klaagboeken. En hoewel jullie verhalen ook niet allemaal vrolijk zijn, is de toon en de humor erg prettig. Ik werk met hoogbegaafde jongeren en herken zoveel in wat jullie beschrijven. Ik zal jullie boek flink promoten, omdat ik denk dat velen blij zullen worden van het feest der herkenning. Ook al zijn de problemen niet opgelost na het lezen van het boekje, herkenning helpt wel! Mijn missie is gericht op het onderwijs: excellent onderwijs voor cognitief talent! Met vriendelijke groet, Lineke van Tricht, Bureau Talent, Leiden

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hey Ellen,

    je moet nu wel verschrikkelijk veel reacties krijgen! voor de verandering: ik heb je boek nog niet gelezen ;) Maar ik ben hard op zoek om hem zo snel mogelijk te krijgen! (ik had hem liever gister dan vandaag in mijn handen gehad)
    Voor zover ik weet hebben ze bij mij nog geen hoogbegaafdheid geconstateerd, maar ik herken een hoop uit de interviews, en de stukken die on-line over het boek te lezen zijn.
    Jammer genoeg heeft mijn school me net gevraagd om te stoppen met mijn opleiding, omdat mijn snelle werktempo en gebrek aan concentratie doordat de stof te makkelijk is, de leraren en andere leerlingen in de weg zit. Mezelf zijn, dingen vaker "moeilijk" vinden, stil in een hoekje zitten.. Het werkt allemaal niet echt..

    Maar ok, voordat ik te veel mijn zorgen eruit gooi, ik vind het ontzettend tof dat je hierover geschreven hebt, ik ga het boek vanmiddag halen! En ik ben vooral heel benieuwd naar het stuk over een nieuw schoolsysteem wat je geschreven hebt.. Daar ben ik zelf namelijk ook ontzettend mee bezig geweest!

    groetjes,
    Kimberley

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb m vanmiddag gekregen en vanavond ik 1 ruk uitgelezen... heerlijk, wat een herkenning :)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hallo Ellen,

    Vanochtend heb ik je boek gelezen. Als ik volgend schooljaar aan o.a. hoogbegaafde leerlingen wiskundeles geef zal ik, mede door jouw boek, nog meer proberen om te denken in mogelijkheden i.p.v. onmogelijkheden.

    Hoe is je eerste studiejaar afgelopen? Of zit je nu net in de laatste tentamens...
    Ga je door met deze studies?
    Ik wens je in ieder geval zo veel mogelijk plezier in het leven!

    Hanneke

    BeantwoordenVerwijderen