maandag 7 februari 2011

Onvoorstelbaar

Augustus-September 2010

Tijdens de UIT (Utrechse Introductie Tijd) ga ik extra vroeg mijn bed uit voor een gesprekje met de studie-adviseur van Taalwetenschap. Kijken wat ze voor me kan doen. Het is de eerste dag dat ze terug is van vakantie en het moest per se die dag. Maakt niet uit dat ik er dingen voor zou moeten missen, zo belangrijk was het dat het allemaal zo snel zou gaan.

Met dat in mijn achterhoofd stap ik haar kamertje binnen. En jee, wat een teleurstelling. Het enige wat ze zegt is was ik al wist en wat ze me aan de telefoon al gezegd heeft. Kan niet. Er is een aanwezigheidsplicht bij beide studies. Nee, we kunnen geen uitzondering maken. Hoe denk jij het zelf op te lossen, zo zonder mogelijkheden? Nou. Nuttig. Gelukkig krijg ik na twintig minuten stug volhouden in ieder geval de toestemming om het dan maar te proberen. (Ik hoor haar denken: "als jij dan zo eigenwijs bent".) Op hoop van zege. De truc? Docenten lief aankijken. Héél lief, als ik haar moet geloven. Anders wordt het nooit wat.

Als ik mijn rooster zie, blijk ik mijn puppyblik inderdaad te moeten gaan oefenen. Er blijken twee werkcolleges samen te vallen. En laten die nou net heel erg verplicht zijn. Mailtje naar Taalwetenschap dan maar, daar heb ik waarschijnlijk de meeste kans. Ruilen van werkgroep? Dat kan blijkbaar alleen als iemand uit een andere groep bereid is met je te ruilen. Ik plaats een oproepje, maar zonder succes. Erg vreemd vind ik dat niet. De cursus herbergt allerlei studenten van andere studies die dit vak in hun vrije ruimte doen en dus al in hun tweede of derde jaar zitten. Wie wil er dan in een groep van twintig eerstejaars met een heel andere studie terechtkomen? Niemand en daar kan ik ze bepaald geen ongelijk in geven.

Dat levert voor mij natuurlijk wel een behoorlijk probleem op. Ik mis de eerste wergroep van Psychologie en mail naar aanleiding hiervan ook naar hen de vraag of ik naar een andere werkgroep kan, er zijn er immers 23. "Nee, dat kan niet. Dat doen we niet" "Dan kan ik misschien geen Psychologie studeren!" "Dan kun je inderdaad geen Psychologie studeren, helaas." Nouja... Ze zijn duidelijk blij met een intelligente, gemotiveerde student. Ik krijg er nog een onvriendelijke waarschuwing bij dat een tweede studie geen geldige reden is, dat ze omdat dit het eerste blok is een uitzondering zullen maken en dat ik het vooral niet nog eens moet doen: ik heb het vak dan niet gehaald. ARGH.

Door de tijd die het heeft gekost moet ik nog een werkgroep missen en dat wordt deze keer die van Taalwetenschap. Ook daar zijn ze niet blij met me, maar omdat ik de noodzaak aangeef mag ik per volgende week dan toch naar een andere werkgroep. Niet van harte. Maar eindelijk is het probleem opgelost. De komende twee maanden kan ik zonder roostergedoe studeren. Dat is fijn, maar intussen is mijn motivatie tot ver onder het vriespunt gedaald. Als zij me allemaal niet willen, waarom zou ík die moeite dan doen? Ik hoop dat het vlug wat warmer wordt...

1 opmerking:

  1. Ellen, wat is dit herkenbaar.
    Ik deed 15 jaar gelden wat onderzoek (beperkt aantal interviews) onder hoogbegaafde studenten en die vervloekten de schoolsheid en verplichtingen, en de tegenwerking van elk vak als ze 2 studies wilden. Als titel koos ik toen: Higher education as psychic prison!

    Ik hoopte dat na 5 jaar werken aan honoursprogramma's dat het klimaat zou verbeteren, maar het lijkt er niet op, of is dat per faculteit anders: heb jij bij letteren en psychologie met "onhandige mensen" te maken?

    Volgens mij maakt 40% van de 5% beste studenten het hoger onderwijs niet af, om redenen die jij nu tegenkomt. Ik ga jouw soort ervaringen vertellen op een onderwijscongres in juni (in Utrecht, EHON), waar ook excelleren aan de orde komt.
    PS ik geniet van je boekje.

    BeantwoordenVerwijderen