maandag 7 februari 2011

Wat nou docent?

Oktober 2010

Om de een of andere reden had ik verwacht dat we op de Universiteit alleen maar te maken zouden krijgen met ontzettend slimme, veelwetende docenten. Dat blijkt niet zo te zijn. Of nouja, ze zijn hoe dan ook slim en weten ongetwijfeld ook heel veel. Toch betwijfel ik soms of de lessen zo wel echt goed zijn. Na een maand op de Universiteit heb ik met name het idee gekregen dat het niet de bedoeling is om zelf na te denken. In ieder geval nu nog niet. We zijn dom en onwetend. Er moet eerst een heleboel kennis in, voor iemand de moeite gaat nemen om er een mening of wat dan ook uit te trekken. Over een paar jaar mogen we ons hoofd pas gaan gebruiken, zo lijkt het wel. En voor zover ik wist, is dat bepaald niet de bedoeling van de Universiteit.

Onze docent vertelt ieder college minstens 20x hetzelfde. Hoewel haar voorbeeld over roze, grijze, grote en kleine olifanten erg leuk is, hoeft het voor mij niet telkens weer herhaald te worden. Iedere keer als er een vraag gesteld wordt, beantwoordt zij die - tot ergernis van de studenten in de zaal - weer met datzelfde voorbeeld dat iedereen intussen wel begrijpt. Ze is het niet noodzakelijk eens met wat in het boek staat, maar weet dat ook niet duidelijk over te brengen. Begrijpt iemand iets niet, dan verkondigt ze dat dat vanzelf wel komt en dat we ons vooral geen zorgen moeten maken. No worries, be happy is een leuke instelling, maar als we iets moeten leren en onze tentamens straks moeten halen toch niet de meest geniale tactiek, denk ik zo. En om het nut nog maar eens extra te ondermijnen: we moeten opdrachten maken die al besproken worden in de werkgroepen vóórdat we het college met de uitleg krijgen. Die dan niet meer zo nuttig is, omdat we het onszelf inmiddels met pijn en moeite (sommigen dan toch) eigen hebben gemaakt.

En onze student-assistent dan. Daar word je af en toe pas echt knettergek van. Ze geeft onze werkcolleges en doet dat op boeiende wijze. Ze begint met het uitdelen van de antwoorden op onze opdrachten, die dan daarna uitgebreid besproken worden. Heel handig, want dan weet iedereen al wat ie fout heeft gedaan (en bijna altijd ook al wel waarom dat fout was) en is ze onmiddeijk overbodig. Vervolgens blijkt dat kritische vragen volkomen uit den boze zijn: "That's something we're not going to discuss right now" is haar meest gemaakte opmerking. Tot onze grote frustratie is "That's ALSO something we're not going to discuss right now" een goede tweede. Op kritische vragen krijgen we dus geen antwoord en andere vragen hoeven we niet meer te stellen. Maken onze docenten zichzelf hier niet een klein beetje overbodig? Ik krijg er steeds meer moeite mee om braaf naar de colleges te gaan. Ook terwijl ik dit schrijf, zit ik in de collegebanken en eigenlijk geeft dat het al aan: dit is niet bijzonder nuttig. Dit zal voorlopig dan ook de laatste keer zijn dat ik bij dit vak te vinden ben. Nu maar hopen dat niemand het stiekem gaat controleren!

1 opmerking: