Rare wetenschap

Gek is dat, wetenschap. Wat het is, daar is niet iedereen het over eens. Is psychologie een wetenschap? Volgens sommigen niet. En dus voelt het introductieboek zich genoodzaakt om een vol hoofdstuk te besteden aan waarom het echt wel een studie is. Prima: discussie. Iedere wetenschap heeft zo zijn eigen ideeën van onderzoek doen. Fundamenteel of toegepast? Experimenteel, of toch liever theoretisch? Iedere stroming binnen iedere wetenschap lijkt daar zo zijn eigen ideeën over te hebben. Ook niet verkeerd.
Doe je als student één studie, dan heb je daar geen last van. Je krijgt een onderzoeksvak en voert uit wat je gezegd wordt. Zo doe je een onderzoek. Deze gereedschappen mag je gebruiken. Zo schrijf je een introductie. Dit staat er in je methodensectie. Het is makkelijk om dat aan te nemen en daar verder nooit meer een vraag bij te stellen. Je weet niet beter en dat is helemaal niet erg.
Maar wat nou als je onderzoeksverslagen moet schrijven voor drie verschillende studies? Dan blijken de meningen over hoe je onderzoek moet doen - en hoe je dat op moet schrijven - héél verschillend.
Bij psychologie en onderwijskunde begin je niet met je probleem. Je geeft een theoretisch kader en daar moeten je hypothesen dan naadloos uit voortvloeien. Dat is bij economie uit den boze! Als je niet binnen 2 regels vertelt waar je onderzoek naar gaat doen, is het al fout. Je moet je onderzoeksvraag zo expliciet mogelijk maken.
Bij psychologie hoeft dat niet: als je hypothesen maar logisch zijn. Bij onderwijskunde daarentegen, heb ik zojuist op mijn donder gekregen dat er geen expliciete onderzoeksvraag is genoemd (maar ik heb toch een hypothese?). Ook 'ontbreekt' mijn designsectie. Iets wat bij economie niet bestaat. En wat bij psychologie alleen wordt toegevoegd als het écht meerwaarde heeft. Dat heeft het in dit geval niet, maar toch: foei Ellen! Leer nou toch eens verslagen schrijven.

 Ik raak de weg volledig kwijt. Want waarom is methode A goed en methode B fout? En waarom is dat bij de andere studie precies andersom? Niemand kan het me uitleggen, maar toch: FOUT. "Zo werkt het nu eenmaal" is het meestgegeven antwoord.


 Het resultaat is dat ik geen idee heb wanneer ik wat moet doen, laat staan waaróm. Dat maakt het lastig schrijven.

Een ander antwoord is niet altijd slechter en een creatief antwoord is niet altijd fout. Mijn docenten hebben nog veel te leren.

Life goes on

Het leven gaat door, ook al voelt het soms niet zo. De twee kanten waarover ik al eerder schreef, blijven. Nog langer dan ik wil. Misschien nog wel langer dan ik nu kan overzien. Voor mij brengt de toekomst veel onzekerheid met zich mee. Ik wil weer gaan studeren. Ik ben druk bezig met het hoe, wat en waar (daarover later meer). In september wil ik weer. Nog een jaar als dit is nergens voor nodig. Ik heb er behoefte aan om op kamers te gaan wonen, om weer alles zélf te doen. In september kan dat allemaal weer. Als... Als er niets meer misgaat. Als er niks meer verandert. Als die vreselijke tumor nou maar niet terugkomt. Dat ik niet in de toekomst kan kijken, maakt het eng om plannen te maken. Want hoe meer ik me bezighoud met alles wat ik in het nieuwe (school)jaar weer kan en wil, hoe banger ik ook ben dat er roet in het eten wordt gegooid. Dat ik weer dat ziekenhuis in moet. Dat de consequenties voor de rest van mijn leven groter worden dan ze toch al zijn. Dat mijn leven weer stilstaat, nét als het eindelijk weer in beweging is.

Die angst weerhoudt me er niet van om me bezig te houden met mijn studiekeuze/beroepskeuze en alles wat erbij komt kijken. De brief die via Alexander Rinnooy Kan bij de voorzitter van het college van bestuur in Utrecht terecht is gekomen, heeft effect. Een beleefd mailtje dat bij de studie-adviseur en de directeur van de opleiding psychologie niet bekend was dat ik problemen had ondervonden. True: volgens mijn tutor (en mijn ervaringen) kan een studie-adviseur niet veel voor mij betekenen. Bij de directeur onderwijs kom je niet 'zomaar' terecht. Maar nu dan toch en om een lang verhaal kort te maken: aanstaande dinsdag ga ik bij een hoogleraar van economie praten. Over de mogelijkheden om twee studies te doen. Ik heb goede hoop. Ik zit sowieso hoog genoeg in de 'voedselketen' en de radio wil in september misschien een follow-up doen. De UU kan het zich - lijkt me - niet permitteren om wat betreft talentonderwijs negatief in het nieuws te komen. Ze vinden zelf dat ze daar al behoorlijk goed mee bezig zijn. Daar zijn de meningen dan een beetje over verdeeld...

Wat ik ook gedaan heb in de afgelopen paar weken, is een beroepskeuzetest bij BLCC loopbaanbegeleiding. Dit was me (via een oom) gratis aangeboden. Als goed Nederlander moest ik daar natuurlijk gebruik van maken ;). Dit was behoorlijk interessant. Vanuit de psychologie vind ik het sowieso al leuk om zo'n vragenlijst te zien en het gesprek met Jef was erg gezellig. Daarbij was het ook nog nuttig. De conclusie was eigenlijk dat ik een redelijk brede interesse heb (vandaar misschien ook dat idiote vakkenpakket op de middelbare school!) Qua vaardigheden met name sociaal en analytisch. Dat verklaart misschien weer waarom ik zo hoog scoorde op de Taalkunde Olympiade. Kijkend naar banen, moet ik vooral iets gaan doen waarin ik breed aan de slag kan. Zowel dus qua interesse, als qua takenpakket. Ik zou bijvoorbeeld wel graag schrijven over het vakgebied waarin ik werkzaam ben, om het voor anderen leuk/begrijpelijk te maken. Maar ik zou niet alleen maar willen schrijven, ook al is het over veel verschillende onderwerpen. Tot slot was het belangrijk dat ik iets maatschappelijk nuttigs ging doen. Ofwel op 'mens'-niveau, dus begeleiding, therapeut o.i.d. Ofwel meer op 'wereld'-niveau, dus meer richting ontwikkeling en de internationale wereld. Op zich kon ik me allemaal best goed vinden in die resultaten. Het komt ook allemaal duidelijk ergens vandaan en ik heb geen 'rare' uitschieters. Dus eigenlijk ben ik zo slecht nog niet bezig :). Een heel prettige gedachte. Als ik twee studies kan doen, zal ik automatisch wel de benodigde breedheid en uitdaging vinden, dus mijn plan om economie en sociale psychologie te doen, kan rustig blijven bestaan. Best handig, nu dat gesprek met die hoogleraar eraan zit te komen!

Ik heb zelf alleen een beroepskeuzetest gehad, maar een volledig traject is iets breder:

beroepskeuze test

loopbaanwaarden

Kolb -leerstijlen

360 graden feedback

functie interviews/meelopen

keuze profiel en actieplan

Ook behoorlijk interessant, lijkt me. Voorlopig ga ik ervan uit dat ik het zelf wel red. Zo niet, dan weet ik weer waar ik moet zijn. Www.blcc.nl En ja, dat is reclame. Maar het was ook echt een fijn en nuttig gesprek. Kan hetniedereen aanraden die in de knoop zit met studiekeuze/loopbaan en alles wat erbij komt kijken.

Twee kanten

Het is een beetje raar, om zo weinig te schrijven te hebben. Ik zou pagina's vol kunnen schrijven over de ziekenhuisbezoeken van de afgelopen maanden. Maar dat vind ik zelf niet interessant. En hoewel ik het doel van deze blog ('hoe het mij verder vergaat') best breed kan trekken, moet het toch een beetje met hoogbegaafdheid te maken blijven hebben.

En ik ben natuurlijk nog steeds hoogbegaafd, daar verandert zo'n ziekte niets aan. Ik merk er alleen wat minder van. Als je eigenlijk alleen maar op de bank kunt zitten, is er geen verhaal. Goed, er is verveling. Maar dat hoef ik niet op mijn hoogbegaafdheid af te schuiven. Dat hoort kennelijk bij ziek zijn.

Nu ik steeds meer kan en mag, word ik steeds minder patiënt en steeds meer weer hoogbegaafde (en een heleboel andere dingen, maar daar wil ik het hier niet over hebben). Het vreemde is dat er nu heel sterk twee kanten zijn ontstaan. En die hebben momenteel maar erg weinig met elkaar te maken. Aan de ene kant blijf ik patiënt. Hoewel ik, als alles goed gaat, pas over 5 maanden weer naar het Radboud in Nijmegen moet, krijg ik wel veel fysiotherapie. En dat een dokter heeft gezegd dat mijn been weer alles mág, wil niet zeggen dat dat been ook alles kán. Dat brengt natuurlijk frustratie met zich mee. Want verdorie: ik wil nu eindelijk wel eens lopen! En heel veel trainen. Zodat mijn spieren mij weer kunnen dragen, want dat zou toch wel leuk zijn. Dat stuk is nog steeds behoorlijk saai (zeker om over te vertellen).

Die andere kant, de hoogbegaafde, krijg het steeds drukker. Dat komt omdat het patiënt-zijn steeds minder beperkt. Ik kan meer, ik hoef minder naar Nijmegen (van hier toch een hele rit), ik heb simpelweg meer opties om dingen te doen. Zo staan er twee lezingen op het programma en ben ik afgelopen week te horen geweest in het radioprogramma Met het oog op morgen, van de NOS.

Ik kan nu ook weer vooruitkijken. Naar het volgen van een studie. Nou één, ik wil er natuurlijk nog steeds twee. Zoals iedereen op deze blog heeft kunnen lezen, liep het allemaal niet heel lekker op de universiteit vorig jaar. Maar goed, ik zal toch een diploma 'moeten' halen, dus volgend jaar komt de herkansing.

Ik dacht helemaal te weten hoe ik dat ging doen (economie en psychologie in Utrecht en wegens roosterproblemen een jaar vertraging voor lief nemen). Dat is afgelopen week weer op losse schroeven komen te staan, onder andere door het radio-interview. Erasmus Universiteit, TU/e, UvA. Er zijn universiteiten die graag wat extra's willen doen voor een student als ik. Die het mogelijk willen maken voor mij om twee studies te volgen. En hoewel ik het liefst in Utrecht blijf, ga ik daar op zijn minst een keertje praten. Wie weet waar ik dan terecht kom. En in Utrecht zelf heb ik via Alexander Rinnooy Kan (een van de meest invloedrijke mensen in Nederland) zicht gekregen op een afspraak met de directeur Onderwijs. Als díe niks mogelijk kan maken, dan geef ik Utrecht op. Maar tot die tijd heb ik hoop.

Dus de komende tijd staat voor de zoveelste keer in het teken van 'studiekeuze', hoewel het in dit geval meer om de keuze van de universiteit gaat. Voor het eerst heb ik er vertrouwen in dat het doen van twee studies gaat lukken. Is het niet in Utrecht, dan wel in Rotterdam. En dat is een heel fijn gevoel :)

Oproepje

Eventjes een blog van een heel andere aard dan normaal. Zoals sommigen misschien al gehoord hebben, zijn er bij ons plannen ontstaan voor een tweede boek over hoogbegaafdheid. Want nóg meer begrip kan natuurlijk nooit kwaad.

Daarvoor zijn we op zoek naar ervaringsverhalen van kinderen en hun ouders. Ben je, of heb je een hoogbegaafd kind, kijk dan even op http://www.sinot-tekst-pr.nl/hoogbegaafdheid-bij-kinderen. Voor vragen mag je altijd mailen naar ellen@sinot-tekst-pr.nl. We horen graag van je!