Eventjes een blog van een heel andere aard dan normaal. Zoals sommigen misschien al gehoord hebben, zijn er bij ons plannen ontstaan voor een tweede boek over hoogbegaafdheid. Want nóg meer begrip kan natuurlijk nooit kwaad.
Daarvoor zijn we op zoek naar ervaringsverhalen van kinderen en hun ouders. Ben je, of heb je een hoogbegaafd kind, kijk dan even op http://www.sinot-tekst-pr.nl/hoogbegaafdheid-bij-kinderen. Voor vragen mag je altijd mailen naar ellen@sinot-tekst-pr.nl. We horen graag van je!
vrijdag 13 januari 2012
maandag 28 november 2011
Allemaal anders
Ik heb weer een hele tijd niet geschreven. Niet uit luiheid, vergeetachtigheid of tijdgebrek (of beter gezegd het anders/verkeerd stellen van prioriteiten). Nee, voor deze ene keer had ik een goede reden. Een reden om niet meer te schrijven. Om even te stoppen, stil te staan en na te denken. Een reden die alle kladversies van stukken die al klaar lagen om geschreven te worden, stukken leven klaar om geleefd te worden liet verdwijnen.
Na een aantal behandelingen fysiotherapie, werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor mijn kniepijn. Waarschijnlijk een scheurtje in mijn meniscus, wat met een poliklinische mini-operatie verholpen kon worden. Leek me niks, maar wat moet dat moet. Op de afdeling orthopedie wordt altijd uit voorzorg een rontgenfoto gemaakt. Je weet immers nooit wat je tegenkomt. Bij de arts kijk ik redelijk tevreden naar mijn rontgenfoto, ik zie geen enkel scheurtje of ander oneffenheidje. Maar dat is alleen mjn ongeoefende blik. Ook mijn arts ziet geen scheurtje. Hij ziet een bot dat zwart is op de rontgenfoto. Oja, daar heeft hij wel een beetje een punt.
We moeten erachter komen waar dat van komt. Oke... Vervolgens kijkt hij vijf minuten naar zijn computerschermpje en tikt zwijgend dingetjes in. Hoor ik hier nog wel te zijn? Blijkbaar wel, want als hij opkijkt vult hij wat formuliertjes in en stuurt hij mij voor afspraken naar de secretaresse. Een minuut later sta ik beduusd en verbaasd buiten. Ik moet mijn tranen verbijten bij het maken van de afspraken. Bloedprikken mag nu meteen nog, loop maar even naar het lab. Woensdag volledige botscan en dan donderdag de MRI. En dan meteen op maandag de uitslag. De arts heeft mij niets verteld. Geen enkele geruststelling, maar ook geen uitleg.
Eenmaal thuis gaat mijn controlfreakerige, hoogbegaafde kant op onderzoek uit. Ik vraag een arts wat een zwart bot betekent: weinig calcium op die plek. Kan heel onschuldige, maar ook heel stomme oorzaken hebben. Google dan. Er zijn inderdaad best veel mogelijkheden. En die scans, waar dienen die voor? Met name voor het ontdekken en stadieren van kanker. Hmmmmm. Krampachtig ga ik op zoek naar informatie die me gerust kan stellen, maar die is eigenlijk niet te vinden. De 'simpele' voedingsstoftekorten zijn extra zeldzaam bij vegetariers en ik heb altijd al bewust gegeten. Op de uitslag van een MRI moet je doorgaans acht werkdagen wachten. Ik 1. En je bent ook nooit binnen vier dagen aan de beurt.
De week erop wordt het niet beter. De huisarts belt dat ik van de orthopeed niet alleen naar de uitslag mag komen. Op verzoek van de radioloog wordt er OOK nog een CT-scan gedaan. Ja. Ik heb alle reden om me zorgen te maken. En op de dag van de uitslag blijkt dat helemaal waar. Ik heb een grote tumor in mijn bovenbeen. Waarschijnlijk kwaadaardig. Botkanker dus. Omdat mijn been niet mag breken, moet ik vanaf nu op krukken lopen. Per direct stoppen dus met alles wat ik deed. Niet meer in de winkel staan, geen scouting meer draaien, geen post bezorgen, niet met het openbaar vervoer, niet naar drukke verjaardagen en niet naar onbekende plaatsen. Thuisblijven dus en voorzichtig doen. En naar Nijmegen, want dat is een van de drie in bottumoren gespecialiseerde UMC's.
Ik ben snel aan de beurt. Krijg te horen dat er snel een biopt genomen wordt om de aard van de tumor vast te stellen. Eigenlijk moet ik trouwens sowieso maar niet meer van de bank afkomen. Dat risico is echt te groot. Gelukkig blijkt ruim twee weken later dat het waarschijnlijk om een goedaardige tumor gaat. Een grote (18 cm), agressieve, alles slopende, maar goedaardige tumor. Het ding wil mij dus niet dood hebben. Een hele geruststelling ;)
Afgelopen week heb ik na een zware 'uitdagende' operatie in het ziekenhuis gelegen. Mijn bot vol donorbot, cement en dertien metalen pinnen. Nu is het weer afwachten. Of mijn bot zekf geneest, want anders krijg ik alsnog een prothese. Op de definitiefe uitslag van het lab. Of het wel echt goedaardig is en wat dan precies. En natuurlijk of de tumor terugkomt.
Sinds gisteren ben ik weer voorzichtig plannen aan het maken. Om me overeind te houden. Omdat ik mezelf eerlijk waar niet meer kende. Een ziek, slap vogeltje. Afhankelijk van anderen om te eten. Amper in staat te bewegen. Met 25cm litteken en een hoeveelheid pillen om u tegen te zeggen. De afgelopen weken heeftmde tumor mijn leven beheerst en gedefinieerd. En daar ben ik nu zo'n beetje klaar mee. Dat ik nu OOK een patient ben is al erg genoeg, ik wil niet langer alleen maar patient zijn.
Daar ga ik dus iets aan doen. Ik weet nog niet hoe en ik weet nog niet wat. Ik weet alleen dat ik geen ziek, gehavend vogeltje wil zijn. En dus schrijf ik hier weer. Even niet alleen als hoogbegaafde, maar ook als patient en als mens. Omdat er nu even belangrijkere dingen zijn. Even geen (of weinig) ergernissen over school, onderwijs en begeleiding. Ik zal zo blij zijn om weer te KUNNEN studeren straks, dat hoe er ineens minder toe doet. Zal wel weer komen trouwens, maar nu even niet :). Wat dan wel? Ik weet het niet. Ik laat me meevoeren en kijk waar ik terechtkom. De tijd zal het leren. Maar hopelijk is het ver bij het UMC st Radboud vandaan.
Na een aantal behandelingen fysiotherapie, werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor mijn kniepijn. Waarschijnlijk een scheurtje in mijn meniscus, wat met een poliklinische mini-operatie verholpen kon worden. Leek me niks, maar wat moet dat moet. Op de afdeling orthopedie wordt altijd uit voorzorg een rontgenfoto gemaakt. Je weet immers nooit wat je tegenkomt. Bij de arts kijk ik redelijk tevreden naar mijn rontgenfoto, ik zie geen enkel scheurtje of ander oneffenheidje. Maar dat is alleen mjn ongeoefende blik. Ook mijn arts ziet geen scheurtje. Hij ziet een bot dat zwart is op de rontgenfoto. Oja, daar heeft hij wel een beetje een punt.
We moeten erachter komen waar dat van komt. Oke... Vervolgens kijkt hij vijf minuten naar zijn computerschermpje en tikt zwijgend dingetjes in. Hoor ik hier nog wel te zijn? Blijkbaar wel, want als hij opkijkt vult hij wat formuliertjes in en stuurt hij mij voor afspraken naar de secretaresse. Een minuut later sta ik beduusd en verbaasd buiten. Ik moet mijn tranen verbijten bij het maken van de afspraken. Bloedprikken mag nu meteen nog, loop maar even naar het lab. Woensdag volledige botscan en dan donderdag de MRI. En dan meteen op maandag de uitslag. De arts heeft mij niets verteld. Geen enkele geruststelling, maar ook geen uitleg.
Eenmaal thuis gaat mijn controlfreakerige, hoogbegaafde kant op onderzoek uit. Ik vraag een arts wat een zwart bot betekent: weinig calcium op die plek. Kan heel onschuldige, maar ook heel stomme oorzaken hebben. Google dan. Er zijn inderdaad best veel mogelijkheden. En die scans, waar dienen die voor? Met name voor het ontdekken en stadieren van kanker. Hmmmmm. Krampachtig ga ik op zoek naar informatie die me gerust kan stellen, maar die is eigenlijk niet te vinden. De 'simpele' voedingsstoftekorten zijn extra zeldzaam bij vegetariers en ik heb altijd al bewust gegeten. Op de uitslag van een MRI moet je doorgaans acht werkdagen wachten. Ik 1. En je bent ook nooit binnen vier dagen aan de beurt.
De week erop wordt het niet beter. De huisarts belt dat ik van de orthopeed niet alleen naar de uitslag mag komen. Op verzoek van de radioloog wordt er OOK nog een CT-scan gedaan. Ja. Ik heb alle reden om me zorgen te maken. En op de dag van de uitslag blijkt dat helemaal waar. Ik heb een grote tumor in mijn bovenbeen. Waarschijnlijk kwaadaardig. Botkanker dus. Omdat mijn been niet mag breken, moet ik vanaf nu op krukken lopen. Per direct stoppen dus met alles wat ik deed. Niet meer in de winkel staan, geen scouting meer draaien, geen post bezorgen, niet met het openbaar vervoer, niet naar drukke verjaardagen en niet naar onbekende plaatsen. Thuisblijven dus en voorzichtig doen. En naar Nijmegen, want dat is een van de drie in bottumoren gespecialiseerde UMC's.
Ik ben snel aan de beurt. Krijg te horen dat er snel een biopt genomen wordt om de aard van de tumor vast te stellen. Eigenlijk moet ik trouwens sowieso maar niet meer van de bank afkomen. Dat risico is echt te groot. Gelukkig blijkt ruim twee weken later dat het waarschijnlijk om een goedaardige tumor gaat. Een grote (18 cm), agressieve, alles slopende, maar goedaardige tumor. Het ding wil mij dus niet dood hebben. Een hele geruststelling ;)
Afgelopen week heb ik na een zware 'uitdagende' operatie in het ziekenhuis gelegen. Mijn bot vol donorbot, cement en dertien metalen pinnen. Nu is het weer afwachten. Of mijn bot zekf geneest, want anders krijg ik alsnog een prothese. Op de definitiefe uitslag van het lab. Of het wel echt goedaardig is en wat dan precies. En natuurlijk of de tumor terugkomt.
Sinds gisteren ben ik weer voorzichtig plannen aan het maken. Om me overeind te houden. Omdat ik mezelf eerlijk waar niet meer kende. Een ziek, slap vogeltje. Afhankelijk van anderen om te eten. Amper in staat te bewegen. Met 25cm litteken en een hoeveelheid pillen om u tegen te zeggen. De afgelopen weken heeftmde tumor mijn leven beheerst en gedefinieerd. En daar ben ik nu zo'n beetje klaar mee. Dat ik nu OOK een patient ben is al erg genoeg, ik wil niet langer alleen maar patient zijn.
Daar ga ik dus iets aan doen. Ik weet nog niet hoe en ik weet nog niet wat. Ik weet alleen dat ik geen ziek, gehavend vogeltje wil zijn. En dus schrijf ik hier weer. Even niet alleen als hoogbegaafde, maar ook als patient en als mens. Omdat er nu even belangrijkere dingen zijn. Even geen (of weinig) ergernissen over school, onderwijs en begeleiding. Ik zal zo blij zijn om weer te KUNNEN studeren straks, dat hoe er ineens minder toe doet. Zal wel weer komen trouwens, maar nu even niet :). Wat dan wel? Ik weet het niet. Ik laat me meevoeren en kijk waar ik terechtkom. De tijd zal het leren. Maar hopelijk is het ver bij het UMC st Radboud vandaan.
maandag 3 oktober 2011
Dromen & Plannen
Sommigen zullen het al weten, de meesten nog niet. Ik ben met mijn studie gestopt. Ja. Ik ben er zelf ook nog een beetje van ondersteboven. Heel erg lang heb ik erover nagedacht. Tegen het eind van mijn vakantie heb ik de knoop doorgehakt. Ik kap ermee. Niet definitief (dat is in ieder geval niet mijn intentie!), maar een jaar. Daar heb ik in essentie twee redenen voor:
1. Ontdekken wat en hóe ik wil studeren.
Een reden om te stoppen, was mijn studiekeuze. Hoewel ik binnen psychologie mijn draai begin te vinden, vind ik 1 studie te weinig uitdagend. Maar ja, dan moet er dus een studie bij. En daar zat 'm weer het probleem. Economie, sociale geografie, rechten? Alles kan. Op zich. Bovendien blijft nog altijd het probleem "universiteit" bestaan. Het lijkt me dus ook een goed idee om daar iets aan te doen. Ofwel door iemand te vinden die tegen de opleidingen kan zeggen dat ze zich niet aan moeten stellen. Ofwel door te accepteren dat het niet gaat werken zoals ík dat in mijn hoofd heb. En dan natuurlijk een weg proberen te vinden, waar ik tevreden mee ben. (Dat wordt dan een leerzaam puntje ;)).
2. Om meer te doen met wat ik écht leuk vind.
Afgelopen jaar heb ik gestudeerd, met name omdat het 'moest'. Ja, ik weet wel dat ik dat diploma nodig heb, ooit. Maar van intrinsieke motivatie was niet echt te spreken. Ik heb niet gestudeerd omdat ik het echt wílde. Ik studeerde omdat het 'hoorde'. Dat is nu eenmaal wat je gaat doen na je vwo eindexamen. Later zou ik dan dat ***diploma hebben en verder keek ik niet. Het moest maar.
Het moge duidelijk zijn dat dat niet de goede strategie is. Maar wat dan wel? Het enthousiasme voor het fenomeen studeren ging er zo vlug niet komen. Ik denk dat dat tijd nodig heeft. En dat hoop ik ook. Anders wordt het in de toekomst nog lastig. De volgende vraag was wat ik wél leuk vind om te toen, als het dan niet studeren is. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat ik het leuk vond om met de problematiek (en positieve dingen!) rond hoogbegaafdheid bezig te zijn. Gelukkig heb ik daar door het boek ook een aantal waardevolle kansen voor gekregen. Ik werd van weinig dingen zó blij als een nuttige bijdrage kunnen leveren. Bovendien was het afgelopen jaar voor mij - op dat gebied - ook ontzettend leerzaam. Reden voor een vervolgje dus. Dit jaar heb ik tijd én zin om er vol in te duiken. Dat ben ik dus ook zeker van plan.
Het (niet-)schooljaar is amper bezig en ik merk al verschil. Ik ben zo veel blijer en enthousiaster. Met alle plezier besteed ik hier een avond, of zelfs weekend (en weekenden zijn heilig ;)) aan. Ik heb een to-do lijstje en daar komt iedere dag meer bij dan ik eraf weet te krijgen. Demotiverend? Een beetje misschien. Het is zó veel. Maar ik herinner mezelf er telkens aan dat het niet hóeft. Ik wil deze dingen alleen omdat ik ze leuk vind. Niemand verplicht mij, wanneer ik het niet doe heeft het geen consequenties. Zo anders dan studeren! En nu ik mijn leven volledig zélf kies en zélf vormgeef, kan ik er meer, langer en intensiever mee bezig zijn. En dat voelt goed! Mijn hoofd zit voller met dromen en plannen dan ik ooit had durven hopen.
Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! Laten we hopen dat dat zo blijft :)
1. Ontdekken wat en hóe ik wil studeren.
Een reden om te stoppen, was mijn studiekeuze. Hoewel ik binnen psychologie mijn draai begin te vinden, vind ik 1 studie te weinig uitdagend. Maar ja, dan moet er dus een studie bij. En daar zat 'm weer het probleem. Economie, sociale geografie, rechten? Alles kan. Op zich. Bovendien blijft nog altijd het probleem "universiteit" bestaan. Het lijkt me dus ook een goed idee om daar iets aan te doen. Ofwel door iemand te vinden die tegen de opleidingen kan zeggen dat ze zich niet aan moeten stellen. Ofwel door te accepteren dat het niet gaat werken zoals ík dat in mijn hoofd heb. En dan natuurlijk een weg proberen te vinden, waar ik tevreden mee ben. (Dat wordt dan een leerzaam puntje ;)).
2. Om meer te doen met wat ik écht leuk vind.
Afgelopen jaar heb ik gestudeerd, met name omdat het 'moest'. Ja, ik weet wel dat ik dat diploma nodig heb, ooit. Maar van intrinsieke motivatie was niet echt te spreken. Ik heb niet gestudeerd omdat ik het echt wílde. Ik studeerde omdat het 'hoorde'. Dat is nu eenmaal wat je gaat doen na je vwo eindexamen. Later zou ik dan dat ***diploma hebben en verder keek ik niet. Het moest maar.
Het moge duidelijk zijn dat dat niet de goede strategie is. Maar wat dan wel? Het enthousiasme voor het fenomeen studeren ging er zo vlug niet komen. Ik denk dat dat tijd nodig heeft. En dat hoop ik ook. Anders wordt het in de toekomst nog lastig. De volgende vraag was wat ik wél leuk vind om te toen, als het dan niet studeren is. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat ik het leuk vond om met de problematiek (en positieve dingen!) rond hoogbegaafdheid bezig te zijn. Gelukkig heb ik daar door het boek ook een aantal waardevolle kansen voor gekregen. Ik werd van weinig dingen zó blij als een nuttige bijdrage kunnen leveren. Bovendien was het afgelopen jaar voor mij - op dat gebied - ook ontzettend leerzaam. Reden voor een vervolgje dus. Dit jaar heb ik tijd én zin om er vol in te duiken. Dat ben ik dus ook zeker van plan.
Het (niet-)schooljaar is amper bezig en ik merk al verschil. Ik ben zo veel blijer en enthousiaster. Met alle plezier besteed ik hier een avond, of zelfs weekend (en weekenden zijn heilig ;)) aan. Ik heb een to-do lijstje en daar komt iedere dag meer bij dan ik eraf weet te krijgen. Demotiverend? Een beetje misschien. Het is zó veel. Maar ik herinner mezelf er telkens aan dat het niet hóeft. Ik wil deze dingen alleen omdat ik ze leuk vind. Niemand verplicht mij, wanneer ik het niet doe heeft het geen consequenties. Zo anders dan studeren! En nu ik mijn leven volledig zélf kies en zélf vormgeef, kan ik er meer, langer en intensiever mee bezig zijn. En dat voelt goed! Mijn hoofd zit voller met dromen en plannen dan ik ooit had durven hopen.
Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! Laten we hopen dat dat zo blijft :)
dinsdag 20 september 2011
Zo niet meer.
Jaja. Het is me een jaartje wel geweest. Het hele concept 'studeren' is me tot nog toe niet echt goed bevallen. Beetje met je neus in de boeken zitten, beetje opdrachtjes maken, beetje achter de kassa zitten, af en toe eens naar je studentenvereniging toe. Mwah. Dat had ook te maken met de wanneer waarop het onderwijs werd gegeven.
Eerder al heb ik het gehad over de - voor mij - vreselijke manier van lesgeven. De docenten en hoe ontzettend schools het allemaal is. Ik zit toch verdorie niet meer op de basisschool! Ook wordt het volgen van twee studies lastig gemaakt. Tentamen? Ja, daar mag je écht geen college voor missen. College gemist? Jammer, vak niet gehaald. Want een andere studie is geen geldige reden. Jammer vind ik dat. De universiteit zou dé plek moeten zijn waar talent welkom is. En talent houdt voor mij ook in de mensen zelf keuze hebben in hoe en wat ze studeren. Wanneer het in discussies gaat over talent op universiteiten, komen ze telkens aan met de honours-programma's (hier heeft bijna iedere universiteit last van). Prima programma's en inderdaad voor de meer getalenteerde en gemotiveerde leerling. Wat ik alleen jammer vind, is dat het tijd kost. En niet tijd die normaal in "studietijd" zou vallen (dus de gewone doordeweekse uren). Nee. Of in ieder geval bij psychogie en het universiteitsbrede honours-programma niet. De honours bijeenkomsten zijn 's avonds. Want je zou maar colleges missen van je studie. Oei!
Zonde, want die avonden zijn nou net de momenten waarop ik niet zomaar tijd heb. Overdag, ja tuurlijk, dat studeren is niet per se wat tijd kost. Maar de avonden zijn de momenten waarop je met je vrienden af kunt spreken, naar je studentenvereniging kan gaan (in mijn geval voor een heel verantwoorde lezing en niet eens om te zuipen ;)). Avonden zijn zo waardevol.
Het staat iedereen natuurlijk vrij om zich wel of niet voor een honoursprogramma in te schrijven. Maar hoe zit het dan met studenten die zich op een andere manier willen profileren? Studenten met een dubbele bachelor wordt het leven praktisch onmogelijk gemaakt en van stimulans is al helemaal geen sprake. Ik overwoog bijvoorbeeld om economie te gaan studeren (ipv taalwetenschap, wat ik heb laten vallen) en stuurde daarvoor een e-mail naar de studieadviseur van economie. Of er veel verplichte colleges zijn en of daar weinig mee te regelen is. De reactie die ik terugkreeg was niet alleen dat er verplichte colleges zijn en dat daar absoluut NIETS mee te regelen is. Er kwam nog een opmerking bij dat het hem sowieso geen goed idee leek, meerdere studies. Veel te zwaar.
Pardon? Ik was degene die dit al eens geprobeerd heeft. Ik wéét dat het qua studielast voor mij geen probleem is om twee studies te doen. Ik heb het immers al eens gedaan. En dat had ik er in mijn mailtje bij gezet. Wie is die man dan om voor mij te beslissen dat dat niet gaat?
En zo stuitte ik steeds weer op onbegrip. Bij studieadviseurs, werkgroepdocenten, vakdocenten, cursuscoördinatoren. Bij iedereen. En waar was het allemaal, telkens weer, op terug te voeren? Regeltjes. "Het mag gewoon niet." Ik vind dat niet de manier om met talent om te gaan. Bedrijven willen dolgraag mensen met een bredere en toch goede opleiding hebben. Maar universiteiten maken het moeilijk om dat soort mensen ook af te leveren. En zeker nu het volgen van een tweede studie ná een andere opleiding schoftig duur gaat worden, vind ik het belachelijk dat het volgen van twee studies náast elkaar zo mogelijk nog lastiger is. Ik voel me niet welkom en ook niet serieus genomen. Zo wil ik niet verder op de universiteit. Niet zo, maar hoe het dan wel moet? Daar ben ik nog niet uit. Wie het weet mag het zeggen!
Eerder al heb ik het gehad over de - voor mij - vreselijke manier van lesgeven. De docenten en hoe ontzettend schools het allemaal is. Ik zit toch verdorie niet meer op de basisschool! Ook wordt het volgen van twee studies lastig gemaakt. Tentamen? Ja, daar mag je écht geen college voor missen. College gemist? Jammer, vak niet gehaald. Want een andere studie is geen geldige reden. Jammer vind ik dat. De universiteit zou dé plek moeten zijn waar talent welkom is. En talent houdt voor mij ook in de mensen zelf keuze hebben in hoe en wat ze studeren. Wanneer het in discussies gaat over talent op universiteiten, komen ze telkens aan met de honours-programma's (hier heeft bijna iedere universiteit last van). Prima programma's en inderdaad voor de meer getalenteerde en gemotiveerde leerling. Wat ik alleen jammer vind, is dat het tijd kost. En niet tijd die normaal in "studietijd" zou vallen (dus de gewone doordeweekse uren). Nee. Of in ieder geval bij psychogie en het universiteitsbrede honours-programma niet. De honours bijeenkomsten zijn 's avonds. Want je zou maar colleges missen van je studie. Oei!
Zonde, want die avonden zijn nou net de momenten waarop ik niet zomaar tijd heb. Overdag, ja tuurlijk, dat studeren is niet per se wat tijd kost. Maar de avonden zijn de momenten waarop je met je vrienden af kunt spreken, naar je studentenvereniging kan gaan (in mijn geval voor een heel verantwoorde lezing en niet eens om te zuipen ;)). Avonden zijn zo waardevol.
Het staat iedereen natuurlijk vrij om zich wel of niet voor een honoursprogramma in te schrijven. Maar hoe zit het dan met studenten die zich op een andere manier willen profileren? Studenten met een dubbele bachelor wordt het leven praktisch onmogelijk gemaakt en van stimulans is al helemaal geen sprake. Ik overwoog bijvoorbeeld om economie te gaan studeren (ipv taalwetenschap, wat ik heb laten vallen) en stuurde daarvoor een e-mail naar de studieadviseur van economie. Of er veel verplichte colleges zijn en of daar weinig mee te regelen is. De reactie die ik terugkreeg was niet alleen dat er verplichte colleges zijn en dat daar absoluut NIETS mee te regelen is. Er kwam nog een opmerking bij dat het hem sowieso geen goed idee leek, meerdere studies. Veel te zwaar.
Pardon? Ik was degene die dit al eens geprobeerd heeft. Ik wéét dat het qua studielast voor mij geen probleem is om twee studies te doen. Ik heb het immers al eens gedaan. En dat had ik er in mijn mailtje bij gezet. Wie is die man dan om voor mij te beslissen dat dat niet gaat?
En zo stuitte ik steeds weer op onbegrip. Bij studieadviseurs, werkgroepdocenten, vakdocenten, cursuscoördinatoren. Bij iedereen. En waar was het allemaal, telkens weer, op terug te voeren? Regeltjes. "Het mag gewoon niet." Ik vind dat niet de manier om met talent om te gaan. Bedrijven willen dolgraag mensen met een bredere en toch goede opleiding hebben. Maar universiteiten maken het moeilijk om dat soort mensen ook af te leveren. En zeker nu het volgen van een tweede studie ná een andere opleiding schoftig duur gaat worden, vind ik het belachelijk dat het volgen van twee studies náast elkaar zo mogelijk nog lastiger is. Ik voel me niet welkom en ook niet serieus genomen. Zo wil ik niet verder op de universiteit. Niet zo, maar hoe het dan wel moet? Daar ben ik nog niet uit. Wie het weet mag het zeggen!
woensdag 6 juli 2011
Update
Het is slecht. In en in slecht, dat ik een behoorlijk lang 'even' niets gepost heb. Dat betekent natuurlijk niet dat ik niks beleefd heb, het was zelfs af en toe de moeite van het vertellen waard. De protesten hebben - uiteraard - weinig geholpen. De studiemarathon waar ik aan mee heb gedaan was wel heel erg leuk en leerzaam,dus het was niet geheel nutteloos.
Ik heb de afgelopen tijd heel veel dingen niet gedaan, of niet genoeg. Studeren, studeren en genoeg studeren. Gelukkig heb ik ook dingen wél gedaan, gedeeltelijk naar aanleiding van mijn boek. Ik ben zowaar druk bezig met het overwinnen van mijn spreekangst. En dat moest ook wel, want ik heb een paar keer voor - nouja - meer dan tien mensen gestaan, om het zo maar te zeggen.
Aangezien ik deze post 'update' heb genoemd, mag ik van mezelf wel in een lijstje weergeven wat ik dus wél gedaan heb :)
- lezig gegeven op de hoogbegaafdendag van de TU/e in Eindhoven. Dat was om meerdere redenen leuk. De eerste was dat het nogal een overwinning op mezelf was om voor zo'n grote groep te spreken. De volgende dat ik het ontzettend leuk vond om hoogbegaafde jongeren te spreken. Dan merk ik toch weer dat ik me er (tot nu toe) allemaal best redelijk doorheen geslagen heb. Niet fantastisch, maar wel beter dan sommige anderen. En de laatste reden was omdat me iets grappigs opviel in de vragen die gesteld werden. Er waren met name jongeren, maar dus ook een aantal ouders. De vragen die de jongeren stelden, waren gewoon geïnteresseerd. In de trant van 'goh, wat zou jij doen?' En het was angstaanjagend hoeveel volwassenen hun vraag begonnen (of eindigden) met 'vind jij niet ook dat....?' En als ik dan antwoordde dat ik dat nog niet precies wist, kwam daar een nieuwe hoeveelheid argumenten uit, tot ik alleen nog maar beduusd ja kon knikken. Kinderen wilden echt dingen van mij weten, volwassenen wilden hun eigen denkbeelden bevestigd zien worden. Dat alleen was al leuk.
- lezing gegeven op een Leonardoconferentie. Wat gedeeltelijk een succes was, want ik kreeg een grote bos bloemen en het was een nog grotere overwinning op mezelf, want het waren 1) nog meer mensen dan op de TU en 2) het waren belangrijkere mensen (onderwijsbestuurders en mensen in pak waarvan ik niet wil weten wie het waren). Maar het was gedeeltelijk ook minder een succes, omdat ik eigenlijk te laat was (lees: half uur vast gestaan in nota bene de parkeertgarage!) en dwars door die menigte mensen heen naar voren moest en ik van de zenuwen minstens 10 keer te snel praatte. Maar de andere 'keynote'-speaker was van De Baak en ik had daar nog nooit van gehoord, maar volgens mij moeder wilde je daar wel mee in een adem genoemd worden. Concluderend zal het dus wel een succes geweest zijn.
- ik ben nog wat gaan vertellen op de opleiding pedagogiek aan de hogeschool in Eindhoven. Een redelijk lage opkomst, maar de grootste overwinning op mezelf. Op het laatste moment besloot ik mijn 6 a4'tjes tekst weg te doen en met een briefje met 10 steekwoorden een half uur vol te kletsen. En het lukte nog ook. Dat voelde stiekem best wel goed ;)
- ik ben pas (als in, 2 dagen geleden) naar Deventer (11 intercity-stations verderop: uithoek!) geweest, na een reactie van een schooldirecteur, hier op mijn blog :) Daar heb ik met docenten gesproken die de nieuwe hoogbegaafdenklas daar volgend jaar gaan starten en dat was nieuw voor me. En alleen daarom al heel erg leuk. En dan begin volgend jaar daar met de nieuwe leerlingen spreken, waar ik nú al zin in heb. Kinderen zijn lekker naturel :).
Dat is in grote lijnen wat ik heb gedaan. Wat ik ga doen is ook heel leuk en dat is tot begin september op vakantie (heel decadent!). Voor ik vertrek ga ik nog een paar blogposts in de wacht zetten hier. Dan blijft er wat spreiding.
Overigens heel erg bedankt iedereen die hier al een reactie heeft achtergelaten. Als ik zie dat er een nieuwe reactie is schijn ik altijd heel blij te kijken - ik vind het leuk om te lezen. Dus ga vooral zo door!
Ik heb de afgelopen tijd heel veel dingen niet gedaan, of niet genoeg. Studeren, studeren en genoeg studeren. Gelukkig heb ik ook dingen wél gedaan, gedeeltelijk naar aanleiding van mijn boek. Ik ben zowaar druk bezig met het overwinnen van mijn spreekangst. En dat moest ook wel, want ik heb een paar keer voor - nouja - meer dan tien mensen gestaan, om het zo maar te zeggen.
Aangezien ik deze post 'update' heb genoemd, mag ik van mezelf wel in een lijstje weergeven wat ik dus wél gedaan heb :)
- lezig gegeven op de hoogbegaafdendag van de TU/e in Eindhoven. Dat was om meerdere redenen leuk. De eerste was dat het nogal een overwinning op mezelf was om voor zo'n grote groep te spreken. De volgende dat ik het ontzettend leuk vond om hoogbegaafde jongeren te spreken. Dan merk ik toch weer dat ik me er (tot nu toe) allemaal best redelijk doorheen geslagen heb. Niet fantastisch, maar wel beter dan sommige anderen. En de laatste reden was omdat me iets grappigs opviel in de vragen die gesteld werden. Er waren met name jongeren, maar dus ook een aantal ouders. De vragen die de jongeren stelden, waren gewoon geïnteresseerd. In de trant van 'goh, wat zou jij doen?' En het was angstaanjagend hoeveel volwassenen hun vraag begonnen (of eindigden) met 'vind jij niet ook dat....?' En als ik dan antwoordde dat ik dat nog niet precies wist, kwam daar een nieuwe hoeveelheid argumenten uit, tot ik alleen nog maar beduusd ja kon knikken. Kinderen wilden echt dingen van mij weten, volwassenen wilden hun eigen denkbeelden bevestigd zien worden. Dat alleen was al leuk.
- lezing gegeven op een Leonardoconferentie. Wat gedeeltelijk een succes was, want ik kreeg een grote bos bloemen en het was een nog grotere overwinning op mezelf, want het waren 1) nog meer mensen dan op de TU en 2) het waren belangrijkere mensen (onderwijsbestuurders en mensen in pak waarvan ik niet wil weten wie het waren). Maar het was gedeeltelijk ook minder een succes, omdat ik eigenlijk te laat was (lees: half uur vast gestaan in nota bene de parkeertgarage!) en dwars door die menigte mensen heen naar voren moest en ik van de zenuwen minstens 10 keer te snel praatte. Maar de andere 'keynote'-speaker was van De Baak en ik had daar nog nooit van gehoord, maar volgens mij moeder wilde je daar wel mee in een adem genoemd worden. Concluderend zal het dus wel een succes geweest zijn.
- ik ben nog wat gaan vertellen op de opleiding pedagogiek aan de hogeschool in Eindhoven. Een redelijk lage opkomst, maar de grootste overwinning op mezelf. Op het laatste moment besloot ik mijn 6 a4'tjes tekst weg te doen en met een briefje met 10 steekwoorden een half uur vol te kletsen. En het lukte nog ook. Dat voelde stiekem best wel goed ;)
- ik ben pas (als in, 2 dagen geleden) naar Deventer (11 intercity-stations verderop: uithoek!) geweest, na een reactie van een schooldirecteur, hier op mijn blog :) Daar heb ik met docenten gesproken die de nieuwe hoogbegaafdenklas daar volgend jaar gaan starten en dat was nieuw voor me. En alleen daarom al heel erg leuk. En dan begin volgend jaar daar met de nieuwe leerlingen spreken, waar ik nú al zin in heb. Kinderen zijn lekker naturel :).
Dat is in grote lijnen wat ik heb gedaan. Wat ik ga doen is ook heel leuk en dat is tot begin september op vakantie (heel decadent!). Voor ik vertrek ga ik nog een paar blogposts in de wacht zetten hier. Dan blijft er wat spreiding.
Overigens heel erg bedankt iedereen die hier al een reactie heeft achtergelaten. Als ik zie dat er een nieuwe reactie is schijn ik altijd heel blij te kijken - ik vind het leuk om te lezen. Dus ga vooral zo door!
woensdag 30 maart 2011
Politics
Januari 2011,
Vandaag heb ik (weer) even een hekel aan de politiek. Ik was toch al niet erg te spreken over het nieuwe kabinet *kuch*, maar nu ik de onderwijsplannen van deze regering zie, krijg ik toch wel even de kriebels. Wat een rare ideeën hebben mensen soms! Ik snap dat iedereen moet bezuinigen, maar het doet me toch vaak aan een loesjeposter denken, waarin de student vergeleken werd met een perssinaasappel. En er zit wel wat in. Studenten zijn een makkelijke, relatief weerloze groep om op te bezuinigen. Dat gebeurt dan ook ieder jaar weer. Vroeger was het nog een verplicht ov van de studiefinanciering (jammer voor die studenten die altijd liften of weinig reisden), later werd het het in plaats van de hele week nog maar óf een week-, óf een weekend-ov. De basisbeurs is al jaren niet verhoogd met de inflatie, laat staan met de stijging met de welvaart. En het collegegeld en de zorgpremies gaan ieder jaar weer flink omhoog. Het geld van studenten wordt dus steeds minder waard en ze moeten er steeds méér van betalen.
En nu gaan de studenten zelfs minder geld krijgen (studenten hebben namelijk altijd geld genoeg, dat is een algemeen bekend feit *not*). Nog maar 3 jaar studiefinanciering, in plaats van 4 of 5 jaar. Gelukkig blijft de aanvullende beurs voor arme sloebers als ik wel bestaan, anders benadeelde de overheid al helemáál de verkeerde groep. En dan nog die zo omstreden langstudeerdersboete. Drieduizend euro boete voor een student die te lang over zijn studie doet. Én drieduizend euro boete voor de universiteit er bovenop. Dat werkt toch ook soepelere beoordelingen en dergelijke in de hand?
Maar zelfs als er dan echt bezuinigd moet worden op studenten en als dit echt de manier is waarop dat gaat, zelfs dán vind ik dat er iets raars aan de hand is. De langstudeerdersboete gaat namelijk met terugwerkende kracht werken. Iemand die dus 3 jaar geleden een bestuursjaar heeft gedaan, heeft nu een probleem. En de student die een verkeerde studiekeuze heeft gemaakt. Mensen die hun keuze - als ze dit geweten hadden - misschien wel anders gemaakt hadden. En ja, er zijn studenten die te vaak gaan stappen en dan de volgende ochtend hun bed niet uitkomen om naar college te gaan, de studenten die op vakantie gaan in plaats van hun tentamen te leren en die daardoor studievertraging oplopen. En als die 3000 euro boete moeten betalen, dan lijkt me dat volledig terecht. Maar de meeste studenten met vertraging hebben een reden daarvoor die niemand ze écht kwalijk kan nemen (of zou mogen nemen). En die hebben nu ook een probleem; met terugwerkende kracht zelfs. En dat stoort me.
Gelukkig ben ik niet de enige (student), die zich hier zorgen over maakt. Langzaamaan beginnen de eerste aanzetten tot protest te komen. Dus eh, de barricades op! ;)
Vandaag heb ik (weer) even een hekel aan de politiek. Ik was toch al niet erg te spreken over het nieuwe kabinet *kuch*, maar nu ik de onderwijsplannen van deze regering zie, krijg ik toch wel even de kriebels. Wat een rare ideeën hebben mensen soms! Ik snap dat iedereen moet bezuinigen, maar het doet me toch vaak aan een loesjeposter denken, waarin de student vergeleken werd met een perssinaasappel. En er zit wel wat in. Studenten zijn een makkelijke, relatief weerloze groep om op te bezuinigen. Dat gebeurt dan ook ieder jaar weer. Vroeger was het nog een verplicht ov van de studiefinanciering (jammer voor die studenten die altijd liften of weinig reisden), later werd het het in plaats van de hele week nog maar óf een week-, óf een weekend-ov. De basisbeurs is al jaren niet verhoogd met de inflatie, laat staan met de stijging met de welvaart. En het collegegeld en de zorgpremies gaan ieder jaar weer flink omhoog. Het geld van studenten wordt dus steeds minder waard en ze moeten er steeds méér van betalen.
En nu gaan de studenten zelfs minder geld krijgen (studenten hebben namelijk altijd geld genoeg, dat is een algemeen bekend feit *not*). Nog maar 3 jaar studiefinanciering, in plaats van 4 of 5 jaar. Gelukkig blijft de aanvullende beurs voor arme sloebers als ik wel bestaan, anders benadeelde de overheid al helemáál de verkeerde groep. En dan nog die zo omstreden langstudeerdersboete. Drieduizend euro boete voor een student die te lang over zijn studie doet. Én drieduizend euro boete voor de universiteit er bovenop. Dat werkt toch ook soepelere beoordelingen en dergelijke in de hand?
Maar zelfs als er dan echt bezuinigd moet worden op studenten en als dit echt de manier is waarop dat gaat, zelfs dán vind ik dat er iets raars aan de hand is. De langstudeerdersboete gaat namelijk met terugwerkende kracht werken. Iemand die dus 3 jaar geleden een bestuursjaar heeft gedaan, heeft nu een probleem. En de student die een verkeerde studiekeuze heeft gemaakt. Mensen die hun keuze - als ze dit geweten hadden - misschien wel anders gemaakt hadden. En ja, er zijn studenten die te vaak gaan stappen en dan de volgende ochtend hun bed niet uitkomen om naar college te gaan, de studenten die op vakantie gaan in plaats van hun tentamen te leren en die daardoor studievertraging oplopen. En als die 3000 euro boete moeten betalen, dan lijkt me dat volledig terecht. Maar de meeste studenten met vertraging hebben een reden daarvoor die niemand ze écht kwalijk kan nemen (of zou mogen nemen). En die hebben nu ook een probleem; met terugwerkende kracht zelfs. En dat stoort me.
Gelukkig ben ik niet de enige (student), die zich hier zorgen over maakt. Langzaamaan beginnen de eerste aanzetten tot protest te komen. Dus eh, de barricades op! ;)
maandag 7 februari 2011
Studie, o studie.
December 2010
Zo langzaamaan begint de twijfel over mijn studiekeuze te komen. Op de universiteit loopt het allemaal niet echt lekker, maar ik kan niet echt mijn vinger op de zere plek leggen. Vind ik interessant? Nou, nee, niet echt, maar dat kan ook aan mijn gebrek aan motivatie liggen. Ligt het probleem bij de universiteit? Ik weet niet of hét probleem bij de uni ligt, maar daar is in ieder geval éen probleem. Wat ik ook wil, steeds weer loop ik tegen een muur aan, omdat docenten, coördinatoren en andere begeleiders hun prioriteiten heel ergens anders hebben liggen. Maar hoewel het moeite kost, het lukt wel steeds. Dus dat kan de reden van mijn onvrede eigenlijk niet zijn.
Uiteindelijk denk ik dat mijn grootste probleem mijn motivatie is. Zoals het nu gaat, krijg ik mezelf totaal niet gemotiveerd voor, nouja, wat dan ook. Niet voor een verslag, niet voor tentamen en al helemaal niet voor de colleges, waar ik dan ook zelden of nooit te vinden ben. Nu moet gezegd worden, dat dat op zich niet zo erg is. Mijn vakken lijk ik wel te halen. Toch verval ik weer in verveling en onrust. Naar mijn smaak zit ik weer veel te vaak een avondje "niks te doen" achter de computer. Dat geeft geen voldoening, omdat ik dan naar mijn eigen mening niks nuttigs heb gedaan en er ook niet van heb ontspannen. Zo schiet het schrijven op deze blog er nog wel eens (ten onrechte) bij in. Zonde, natuurlijk, want als ik aan een stuk begin, vind ik het schrijven ook spontaan weer leuk. Maarde motivatie om ergens aan te beginnen is er niet. Als ik een opdracht moet maken, moet ik zonder computer en met alleen mijn boeken in de bibliotheek gaan zitten. Of liever nog; bij mijn vriend. Die dan telkens als ik mompel dat ik op ga houden voor vandaag, mijn geweten speelt en me eraan helpt herinneren dat ik mijn eigen doelen niet gehaald heb. Maar zélf de motivatie vinden en de dingen die ik moet doen, niet alleen doen omdat ze nu eenmaal verplicht zijn, dat lukt niet.
Dat zorgt ervoor dat ik mijn studiekeuze heroverweeg. Met twee studies die maar matig interessant en niet al te lastig zijn en daar bovenop nog een universiteit die alles behalve meewerkt, ís dat ook niet makkelijk. En dus vraag ik me af of ik niet iets anders moet doen. Een interessantere studie. Een moeilijkere. En het liefst op een plek waar ik meer mogelijkheden krijg. Hoewel ik voor mezelf had besloten dat ik een specifieke in plaats van (heel) brede opleiding zou doen, wil ik nu toch weer een brede opleiding overwegen. Je moet iets. De komende tijd ga ik eens lekker rondkijken. En wie weet, vind ik mijn motivatie weer terug. Die moet toch érgens zijn gebleven!
Zo langzaamaan begint de twijfel over mijn studiekeuze te komen. Op de universiteit loopt het allemaal niet echt lekker, maar ik kan niet echt mijn vinger op de zere plek leggen. Vind ik interessant? Nou, nee, niet echt, maar dat kan ook aan mijn gebrek aan motivatie liggen. Ligt het probleem bij de universiteit? Ik weet niet of hét probleem bij de uni ligt, maar daar is in ieder geval éen probleem. Wat ik ook wil, steeds weer loop ik tegen een muur aan, omdat docenten, coördinatoren en andere begeleiders hun prioriteiten heel ergens anders hebben liggen. Maar hoewel het moeite kost, het lukt wel steeds. Dus dat kan de reden van mijn onvrede eigenlijk niet zijn.
Uiteindelijk denk ik dat mijn grootste probleem mijn motivatie is. Zoals het nu gaat, krijg ik mezelf totaal niet gemotiveerd voor, nouja, wat dan ook. Niet voor een verslag, niet voor tentamen en al helemaal niet voor de colleges, waar ik dan ook zelden of nooit te vinden ben. Nu moet gezegd worden, dat dat op zich niet zo erg is. Mijn vakken lijk ik wel te halen. Toch verval ik weer in verveling en onrust. Naar mijn smaak zit ik weer veel te vaak een avondje "niks te doen" achter de computer. Dat geeft geen voldoening, omdat ik dan naar mijn eigen mening niks nuttigs heb gedaan en er ook niet van heb ontspannen. Zo schiet het schrijven op deze blog er nog wel eens (ten onrechte) bij in. Zonde, natuurlijk, want als ik aan een stuk begin, vind ik het schrijven ook spontaan weer leuk. Maarde motivatie om ergens aan te beginnen is er niet. Als ik een opdracht moet maken, moet ik zonder computer en met alleen mijn boeken in de bibliotheek gaan zitten. Of liever nog; bij mijn vriend. Die dan telkens als ik mompel dat ik op ga houden voor vandaag, mijn geweten speelt en me eraan helpt herinneren dat ik mijn eigen doelen niet gehaald heb. Maar zélf de motivatie vinden en de dingen die ik moet doen, niet alleen doen omdat ze nu eenmaal verplicht zijn, dat lukt niet.
Dat zorgt ervoor dat ik mijn studiekeuze heroverweeg. Met twee studies die maar matig interessant en niet al te lastig zijn en daar bovenop nog een universiteit die alles behalve meewerkt, ís dat ook niet makkelijk. En dus vraag ik me af of ik niet iets anders moet doen. Een interessantere studie. Een moeilijkere. En het liefst op een plek waar ik meer mogelijkheden krijg. Hoewel ik voor mezelf had besloten dat ik een specifieke in plaats van (heel) brede opleiding zou doen, wil ik nu toch weer een brede opleiding overwegen. Je moet iets. De komende tijd ga ik eens lekker rondkijken. En wie weet, vind ik mijn motivatie weer terug. Die moet toch érgens zijn gebleven!
Abonneren op:
Posts (Atom)